Bijna elke geïnteresseerde in de Tweede Wereldoorlog heeft ooit al wel gehoord van het Ardennenoffensief, het laatste grote Duitse offensief in het westen. Maar bijna niemand heeft gehoord van het ‘kleinere’, tweede Ardennenoffensief, dat qua slachtoffers zeker niet moest onderdoen voor het eerste. Maar zijn politieke nasleep is des te belangrijker. Zo is het door de aanvankelijke Amerikaanse weigering van Eisenhower om Straatsburg te verdedigen dat er een serieuze breuk ontstond tussen de Fransen en de Amerikanen, die enkel beslecht kon worden door de tussenkomst van Churchill. De Gaulle had de macht in Frankrijk immers nog niet zo volledig in handen als algemeen aangenomen werd en het verlies van Straatsburg zou hem zijn positie gekost hebben. Een revolutie zou - geholpen door de talrijk aanwezige communistische cellen - Frankrijk in totale chaos storten en de geallieerde bevoorrading in het gedrang brengen. Op langere termijn zou deze weigering echter - veel later - tot gevolg hebben dat Frankrijk zich terugtrok uit de NAVO en indirect is ook de Vietnamoorlog een gevolg. Op dat ogenblik zag het er ook echter niet zo geweldig uit voor de Fransen.

Operatie Nordwind was door Hitler in eigen persoon uitgedacht en behelsde de aanval door 8 Duitse divisies in de regio van Elzas-Lotharingen. Deze linies waren dun bezet, om troepen vrij te maken die dringend nodig waren noordelijker. Het offensief begon om half 12 op oudejaarsavond. De Amerikanen waren via het ‘Ultra’-systeem op de hoogte van de aanval, maar toch moesten de troepen terugtrekken. Voor de eerste keer in de geschiedenis gaven Amerikaanse troepen - op bevel - grond op die zij met hun bloed hadden veroverd.
De aanval was fel en hevig. Hoewel hun bevelhebbers op de hoogte waren van de aanval, waren de Amerikaanse soldaten toch niet verwittigd van de opkomende aanval. Deze troepen waren gedeeltelijk groentjes, pas uit het trainingskamp en het andere deel waren moegestreden veteranen. Hun tegenstanders waren ervaren, geestdriftige Duitse elitetroepen, waarvan één SS-divisie zelfs speciaal uit Finland gekomen was voor deze operatie. De eerste doorbraken gebeurden en er waren niet genoeg reservetroepen om de gaten op te vullen. Een gedeeltelijke terugtocht was nodig. De Fransen wilden Straatsburg echter niet opgeven en ‘zouden de stad zelf wel verdedigen’, zo dreigde generaal Juin. Na enkele scherpe discussies van Juin en De Gaulle met Eisenhower stemde deze laatste toe in de verdediging. Met als gevolg dat vele Franse en Amerikaanse soldaten sneuvelden ter verdediging van deze stad uit propaganda en politieke overwegingen.
Na de terugtrekking en enkele kleine versterkingen konden de verdedigers hun nieuwe posities behouden en de Duitse druk weerstaan. Enkele min of meer succesvolle tegenaanvallen konden zelfs op touw gezet worden. Uiteindelijk werden de Duitse strijdkrachten verslagen door de geallieerden, maar ten koste van zovele levens.

Charles Whiting is erin geslaagd om van dit boek een boeiend relaas te maken van deze (onbekende) strijd. Het boek leest vlot genoeg en is op geen enkel moment moeilijk te volgen. De talrijke anekdotes van soldaten maken het interessant en geven het een persoonlijke toets. Toch verliest het boek de grote lijnen van de strijd niet uit het oog. Wel geeft de auteur af en toe een té kleine geschiedenis van bepaalde eenheden. Sommigen van hen worden slechts eenmaal in het boek vermeld en de lezer kan er op geen enkel moment uit opmaken wat er verder met deze eenheden gebeurd.
Ook is er slechts één kaart beschikbaar, waarop enkele van de besproken dorpjes vermeld staan. Deze kaart is echter in vrij kleine schaal en sommige van de in het boek vermelde dorpen staan er zelfs niet op. Verder zijn er helemaal geen stellingen in aangeduid, noch de uitgangslijnen van de aanval, noch van de geplande opmars, noch de uiteindelijke terreinwinst van de Duitsers.
De politieke situatie, conflicten en uiteindelijke gevolgen worden echter op een zeer goede manier weergegeven. Men kan duidelijk zien welke gevolgen dit heeft gehad – hoewel het helemaal niet die gevolgen waren als Hitler had gehoopt. Toch is één van de rode draden doorheen het boek, namelijk dat alles in de geschiedenis invloed heeft op hetgeen volgt, zeer duidelijk.