‘De Witte Roos’ is het waargebeurde verhaal van een groep studenten die in verzet kwam tegen Hitler en de naziregering. Dit deden ze door middel van met passie geschreven pamfletten tegen het onrecht en leuzen geschreven op regeringsgebouwen. De Witte Roos nam risico en dat kwam ze helaas duur te staan. De meeste studenten werden opgehangen voor het begaan van deze "misdaden". Maar hun doel, om de Duitse burgers de waarheid te vertellen, was inmiddels al bereikt.

Het boek speelt zich grotendeels af in München, waar de studenten wonen, studeren en werken. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit de verschillende perspectieven van de studenten. Allemaal hebben ze een andere achtergrond, waarvan een van de studenten zelfs een vader heeft die een hoge SS’er is. Allemaal hebben ze een andere reden om in opstand te komen. Maar er is een ding dat hen verenigd: ze kunnen niet niets doen terwijl onschuldige mensen de dood in worden gejaagd zonder dat daar een reden voor is.

"Wat is mijn leven waard als ik langs de zijlijn sta en niets doe? Kleeft het bloed van de Joden alleen maar aan je handen als je zelf de trekker overhaalt? Hoe kan ik zo doorgaan, dag in, dag uit, druk met studeren, vrienden, concerten en lezingen?"

In 1942 beginnen de studenten met het verzet. Ze schrijven pamfletten en delen deze uit. Ze gooien ze ’s nachts in brievenbussen, verspreiden ze op de universiteit maar ook versturen ze een deel van de pamfletten bewust naar bepaalde mensen in de hoop dat ze gesteund worden. De naam de Witte Roos bedenken ze samen.

"‘De waarheid is een witte roos.’ Hans maakt mijn zin af en er verschijnt een licht in zijn ogen. ‘De witte Roos.’"

Ze zijn zich er allemaal van bewust dat ze een groot risico lopen. Alleen al het bezitten van een dergelijk pamflet was strafbaar, laat staan het schrijven, produceren en verspreiden ervan. Daar stond de doodstraf op. Maar de studenten laten zich niet tegenhouden door de natuurlijke angst van een mogelijke dood.

"Ik schaam me voor de bange gedachten die naar binnen sijpelen en die al mijn gevoelens overstemmen. Als ik toegeef aan mijn angst ben ik geen haar beter dan de rest. Dan buig ik onder de harde hand van het Reich, omdat ik laf ben."

"we hebben allemaal een leven gekregen. Dat mogen we gebruiken zoals we willen. Elke stem doet ertoe. En als al die stemmen samenklinken, kunnen er dingen veranderen. Maar er moet er altijd een de eerste zijn. Het moet bij iemand beginnen."

In 1943 veranderen ze de titel van het pamflet. Ze maken het nog persoonlijker door de burgers letterlijk aan te spreken in de eerste zin: "Pamfletten van het Duitse verzet: Een oproep aan alle Duitsers!"

"’We zullen nooit meer zwijgen’, leest ze hardop voor. Bij haar woorden kijken de anderen op. De stem van Annalise vult de stilte, de kamer, en ons allemaal, tot in het merg van onze vermoeide botten. ‘Wij zijn de stem van uw schuldgevoel. De Witte Roos zal u niet meer met rust laten.’"

Als het verspreiden van de pamfletten goed gaat neemt de groep steeds meer risico. Ze kladden midden in de nacht leuzen op regeringsgebouwen en hangen brochures neer in het zicht van iedereen.

"Een propagandaposter, verbleekt door de zon en lelijk van ouderdom, toont de Führer met een arm omhoog, overwinnend, met achter hem een menigte adorerende manschappen. Het beeld van een leugen. Wat zijn we allemaal wreed voorgelogen. Ik scheur een stukje tape af van de rol in mijn zak en plak de brochure vast. Midden op het gezicht van de Fuhrer."

De Gestapo begint een onderzoek naar deze overduidelijke verzetstekenen en komt de studenten uiteindelijk op het spoor. Vlak achter elkaar worden ze in het jaar 1944 opgepakt en in een cel gezet.

"Lichamelijk ben ik aan hen overgeleverd. Alleen mijn gedachten blijven van mij."

De aanklacht is zwaar. De straf is de doodstraf.

"Langzaam lees ik de getypte woorden van de aanklacht. In gevoelloos juridisch jargon worden wij drieën – Hans, ik en Christl – beschuldigd van hoogverraad, samenzwering, van een poging om in oorlogstijd hulp te bieden aan de vijand van het Reich, en van demoralisatie van de krijgsmacht".

‘De Witte Roos’ bezorgt de lezer kippenvel. Het is aan de ene kant een verhaal dat je een enorm goed gevoel geeft. Er waren in die tijd mensen die zich verzetten tegen de verschrikkelijkheden van het naziregime en dat geeft je hoop. Maar aan de andere kant is het een erg verdrietig verhaal. Studenten die het juiste pad beliepen terwijl de meesten in hun land het verkeerde pad kozen, zijn uiteindelijk omgebracht op een pijnlijke en oneerlijke manier. Vlak voor de oorlog eindigde.