8 Februari 1943, de laatste Japanners verlaten Guadalcanal, ontnomen van hun illusies en vele duizenden kameraden. Bijna precies 6 maanden tevoren begon het gevecht om het eiland in de Solomon-archipel met een Amerikaanse landing ten oosten van het in aanbouw zijnde Japanse vliegveld. In die 6 maanden werd er intens gevochten zowel op land als op de zee en in de lucht. Talloze operaties werden uitgevoerd met wisselend succes en het feit dat het het eerste landgevecht was tussen de Amerikanen en de Japanners maakte het een mijlpaal in de strijd in de Pacific. Hier werd duidelijk dat de Japanners niet onsterfelijk waren, ook werden vermoedens over de Japanse aard bewaarheid in een beroemd incident genaamde de "Goettge patrol".

In dit boek wordt elk facet van het conflict behandeld, er wordt afgetrapt met een beschrijving van de commandostructuur van beide partijen gevolgd door de gebeurtenissen en zienswijzen voorafgaand aan het gevecht. Er wordt duidelijk verteld waarom bepaalde beslissingen gemaakt werden en wie een rol speelde in de uiteindelijke besluitvorming. Zo wordt het haast suïcidale plan van Douglas MacArthur om Rabaul (Japans hoofdkwartier in Zuid-Pacific) te veroveren beschreven. Maar terwijl verhitte gesprekken in de Amerikaanse defensietop plaatsvonden voerden de Japanners gestaag hun luchtmacht op met nieuwe bases op onder andere Kavieng, Lae, Rabaul en Salamaua. Dit vormde een ernstige bedreiging voor de Amerikanen en Australiërs (die een basis in Port Moresby hadden, op hetzelfde eiland als sommige van de nieuw te bouwen Japanse vliegvelden) omdat de schepen die gebruikt moeten worden bij een invasie kwetsbaar waren voor luchtaanvallen. Als ontdekt wordt dat op Guadalcanal een nieuw Japans vliegveld in de planning staat is het moment daar om aan te vallen; bij voltooiing van deze airstrip loopt namelijk de waardevolle zeebrug tussen Amerika en Australië ernstig gevaar. Dit maakte het noodzakelijk om de 1st Marine Division, nog maar net gelegerd in Nieuw Zeeland, gevechtsklaar te maken. Dit gebeurde voornamelijk aan boord van de transportschepen zodat er geen tijd verloren kon gaan. Op 7 augustus was het moment daar, vele tonnen staal regenden neer op de witte stranden van Guadalcanal, tot grote verrassing van de Japanners die totaal niet rekenden op een aanval. Het vliegveld in aanbouw werd snel bereikt en overgenomen van de vluchtende Japanners. Het doel was bereikt maar voor het vasthouden ervan werd een hoge prijs betaald. De eerste klap was de nederlaag van de Amerikaanse marine in de slag om Savo-eiland, schepen van de vloot van admiraal Mikawa stoomden richting het eiland en brachten zware schade toe aan de verraste Amerikaanse en Australische marine. Vier zware kruisers werden gezonken en een vijfde zwaar beschadigd. Dit was echter niet het einde van de ellende want admiraal Fletcher besloot, uit angst voor aanvallen van de Japanse luchtmacht op zijn vliegdekschepen, zijn vloot terug te trekken en deed dit zonder te wachten op antwoord van vlootcommandant Turner. Dit betekende dat de mariniers op het eiland moesten roeien met de riemen die ze hadden. Dit zorgde voor een grappig incident. Om defensieve stellingen op te zetten werd veelal gebruik gemaakt van prikkeldraad. Aangezien dit niet voorhanden was door het vertrekken van de transportschepen gingen de mariniers op pad om terug te komen met omheining van een nabijgelegen veehouder. Het vee nam van de gelegenheid gebruik en zorgde voor een ware ravage in het Amerikaanse kamp. Deze komische ondertoon zou echter gauw vervangen worden door de bittere realiteit aangezien commandant Ichiki onderweg was met zijn troepen om de Amerikaanse aanwezigheid van korte duur te maken. Dit werd de eerste van vele pogingen (waarvan de slag om Edson’s ridge of Bloody Ridge zoals de media het noemden, de bekendste is) de Amerikanen te verslaan, maar allen hadden zij eenzelfde afloop. Na 6 maanden van touwtrekken was het einde daar, velen hadden het leven gelaten op ‘starvation island’ zoals de Japanners het noemde, maar de door malaria en honger (de bevoorradingsslagader van de Japanners, de Tokyo Express, werd na verloop van tijd afgesneden door toedoen van de Amerikaanse lucht- en zeemacht) geteisterde troepen sorteerden geen effect door onder andere gebrekkige communicatie en dito bevoorrading wat zorgde voor ongecoördineerde aanvallen en een gebrek aan stootkracht.

Dit boek mag dé beschrijving van de Guadalcanal-campagne worden genoemd, gezien het uitgebreide karakter en het behandelen van alle strijdtonelen op land, zee en in de lucht. Iedereen die geïnteresseerd is de slag om het eiland of de Pacificoorlog in zijn geheel zou dit boek moeten lezen. Het is vrij klinisch geschreven wat wil zeggen dat het niet doorspekt is met persoonlijke getuigenissen van veteranen; hiervoor zijn echter andere boeken verkrijgbaar. Dit boek dient als uitstekend naslagwerk en is zeer compleet zodat het haast een onmisbaar werk is in ieders Tweede Wereldoorlog-collectie.