Lucy Strange vertelt in 'Ons kasteel aan zee' het verhaal van de Engelse Petra en haar familie. Het gezin woont in een vuurtoren die ze liefkozend ‘ons kasteel’ noemen. Haar vader is de vuurtorenwachter. Petra en haar zus leven een fantasierijk leven vol avonturen tot de oorlog uitbreekt. Alles verandert. Hun kleurrijke wereld verandert in een grauwe wirwar van angst en geweld maar bovenal getuigen de twee zussen van grote moed.

In 1939 begint het gezin al door te krijgen dat er veel aan het veranderen is. Petra’s moeder is Duitse en het gezin wordt uitgespuwd door de mensen in het dorp. Als de oorlog uitbreekt, wordt Petra’s moeder opgepakt op verdenking van spionage voor de Duitsers.

Strange vertelt het indrukwekkende verhaal met stijl en verwerkt er tevens regelmatig een uitleg voor kinderen in. Een goed voorbeeld hiervan is als het gezin de opdracht krijgt om de vuurtoren bruingroen te verven.

"Toch is het wel slim, he?" zei Mag wat ernstiger. "Zo kunnen Hitlers bommenwerpers ons niet zo makkelijk vinden. Volgens pap bestaat het gevaar dat oriëntatiepunten zoals vuurtorens door Duitse vliegtuigen voor navigatie worden gebruikt."

Het boek wisselt tussen een spannend kinderboek waarin de zussen zich druk maken om monsters in het water en de keiharde realiteit waarin het zeemonster een Duitse onderzeeër blijkt te zijn. Als volwassene, en wellicht als kind ook wel, kan je hier ook een terechte metafoor in zien.

"Deze oorlog is een zeemonster, dacht ik, soms maakt hij dingen open en bloot en met geweld kapot, en soms wurmt hij zijn tentakels door de barstjes in het gewone leven naar binnen en dan wurgt hij ons in stilte."

Petra en haar zus zijn moedige meiden die heel wat ellende meemaken in het boek. Mooi geschreven en zeker aan te raden voor wat oudere kinderen. Bij de plotwending verandert het boek van behoorlijk realistisch naar een echt en fantasierijk kinderboek met een redelijk goed eind. Dit staat wel wat in contrast met de rest van het verhaal. Maar wellicht is het voor een kinderboek wel heel goed dat dit gebeurt.

"Een van de vreselijke dingen aan een oorlog is dat je geen pauze krijgt om op adem te komen. Er is geen tijd om te rouwen. Alles jakkert maar door, als een kolossale vrachtwagen."