Operatie Nordwind was de naam van het laatste grote Duitse offensief in het Westen. Nordwind was het kleine broertje van het Ardennenoffensief dat plaatsvond in de Elzas. Het doel van deze aanval was om de linies van het Amerikaanse 7e Leger, gelegen in de Vogezen, te vernietigen, om zo de XXI. Panzergroep toegang langs de vallei van de Rijn te verlenen en Straatsburg in handen te krijgen. Het Ardennenoffensief is een beter belicht onderdeel van de Tweede Wereldoorlog en spreekt veel meer mensen tot de verbeelding. Of dat terecht is is nog maar de vraag, wanneer men zich verdiept in de strijd in de Vogezen. Nordwind was eigenlijk een gevolg van het Ardennenoffensief. Veel Amerikaanse eenheden werden vanuit de Elzas richting de Ardennen gedirigeerd om daar de Duitse aanval te bestrijden. Hierdoor waren de linies in de Vogezen dun bemand en bood dat perspectieven voor de Duitsers.

Het Ardennenoffensief kwam uit de koker van Adolf Hitler. Hij wilde het op deze plek en op deze manier. Een aantal generaals gaf nog wat tegengas, maar dat mocht niet baten. Een groot offensief, midden in de winter, met veel voertuigen en slechts een beperkte brandstofvoorraad in een bebost heuvelachtig terrein met slechte wegen zou bij iedere militair de wenkbrauwen doen fronsen. Een verdediger is onder deze omstandigheden dan ook nog eens altijd in het voordeel. En, zoals te verwachten was, waren het juist al deze factoren die het offensief deden falen. Iemand met een positieve kijk zou nog zelfs kunnen beweren dat de Duitsers nog erg ver gekomen waren.

Wat er zou zijn gebeurd wanneer al deze manschappen en materieel zouden zijn ingezet in een defensieve oorlogsvoering, zoals bijvoorbeeld in het Hürtgenwald, zal voor altijd een mysterie blijven. Het Ardennenoffensief is met al haar heroïek en anekdotes een tot de verbeelding sprekend offensief dat voor altijd vele geïnteresseerden zal trekken.

Over het Ardennenoffensief zijn al vele boeken geschreven en hier is het boek van Tucker-Jones nu bijgekomen. Bij het lezen van de titel zal de geïnteresseerde de indruk krijgen dat het boek diep ingaat op het wel en wee van de pantsereenheden tijdens de Battle of the Bulge. In werkelijkheid is het boek gevuld met foto’s die al veel vaker in andere boeken voorkomen. Daarbij schrijft Tucker-Jones eigenlijk een korte samenvatting van het gebeuren tijdens de slag. Voor degene die al enige kennis van het Ardennenoffensief heeft wordt er in dit boek niets nieuws verteld.

Zoals gezegd; de foto’s zijn een herhaling van zetten en hier en erbij staan zelfs storende fouten. Zo is natuurlijk bekend dat er door Duitse eenheden oorlogsmisdaden gepleegd zijn, maar om dan bij een foto met daarop slachtoffers van een mislukt Amerikaans bombardement te vermelden dat het om slachtoffers van SS-eenheden gaat zou iemand van het formaat van Tucker-Jones niet mogen overkomen. Omdat dat feiten zijn die al bij een breed publiek bekend zijn. In de Ardennen liggen meerdere hotels met de naam ‘Hotel des Ardennes’. Bij twee foto’s van verschillende hotels de indruk wekken dat het om hetzelfde hotel gaat is ronduit slordig.

Concluderend kan gezegd worden dat het boekje een leuke introductie is voor iemand die nog nauwelijks kennis heeft van het Ardennenoffensief. Voor de meer ingelezen en beter geïnformeerde geschiedenis-enthousiasteling is dit boek redundant.