Glennis ‘Bunty’ Leatherdale (1924), de oma van schrijver Duncan Leatherdale, is vijftien als in 1939 de oorlog tussen Groot-Brittannië en Duitsland uitbreekt. Ze maakt deze periode dus bewust mee, in het bijzonder de ‘Blitz’ (de Duitse bombardementen op Londen en andere Britse steden). Ongeveer een half jaar houdt ze een dagboek bij, van januari 1943 tot en met juni 1943. Kleinzoon Duncan is een ervaren journalist. Hij studeerde journalistiek en Engelse literatuur, werkte zeven jaar voor een regionale omroep en is sinds 2014 werkzaam bij de BBC.

Zijn aandacht richt zich nu op de oorlogservaringen van zijn grootmoeder. Dit is zijn eerste boek waarin hij haar verhaal en dagboek openbaart. Het is een van de weinige persoonlijke verhalen over het oorlogsleven in Londen, dat gekenmerkt werd door schuilkelders en rantsoenering, ingekwartierde soldaten en geëvacueerde kinderen. Het verhaal van Bunty vertelt hoe het leven was voor tieners en jongeren die in Londen leefden tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Na een inleiding van de dagboekschrijfster zelf begint het verhaal met de oorlogsverklaring en het dagelijkse leven in 1939. Bunty is dan op vakantie in Cornwall. Ze gaat terug naar Zuid-Londen naar haar ouders. In 1939 is Londen de grootste stad ter wereld met 8.6 miljoen inwoners. Dat is ongeveer 20% van de gehele Engelse bevolking. Veel kinderen en andere inwoners worden geëvacueerd, vrienden en familie gaan vechten.

De bombardementen op de stad zijn hevig. Hele straten veranderen in puinhopen. Ook al werden woningen verduisterd, dankzij de weerkaatsing van het maanlicht op het wateroppervlak van de rivier de Theems kunnen de Duitse piloten toch goed navigeren bij helder weer. Ook de bombardementen met de V1 en V2 en de gevolgen ervan worden beschreven.

Behalve hierover gaat het boek over Bunty’s dagelijkse leven: ze werkt als bankemployee en als psychotherapeute (in opleiding). Maar ook het leven in de stad komt aan de orde: de schuilplaatsen in de metrostations en de rantsoenering van kleding en voedsel, maar ook de werkgelegenheid. De werkloosheid daalt door de oorlogsindustrie tot een minimum van nog maar 3.5% van het vooroorlogse aantal.

Het boek telt twee fotokaders. Het eerste bevat foto’s van de stad en de gevolgen van de bombardementen en het tweede van de hoofdpersoon en haar familie. Ondersteund door deze foto’s geeft het verhaal van Glennis Leatherdale een helder inzicht in het wel en wee van de jeugd en andere inwoners van Londen in de oorlog. Het is een interessant tijdsdocument, een verhaal uit de eerste hand dat jonge mensen van nu vertelt hoe het leven van een leeftijdgenoot toen was.