Gordon Thorburn beschrijft in dit boek de periode van de eerste operatie op 11 juni 1943 tot en met de laatste op 19 oktober 1944 van de Avro Lancaster Mark III met registratiecode EE136 WS/R. In totaal vlogen 315 man op dit toestel, veel van hen meer dan een keer. Allemaal kwamen ze veilig thuis. Bizar is dat 101 van hen – ongeveer een derde – later wel werd gedood terwijl ze vlogen in andere vliegtuigen.

Op 11 juni 1943 werden er zesentachtig Lancasters toegewezen aan RAF squadron 9. Van deze zesentachtig gaan er vijftig verloren in acties, crashen er vijf in Engeland en drie in Rusland tijdens de eerste luchtaanval op het Duitse slagschip de "Tirpitz". Vier toestellen werden overgeplaatst naar andere squadrons om vervolgens verloren te gaan, waardoor er in totaal maar vierentwintig overbleven. Toen er meer Lancasters binnenkwamen, werden drie van die vierentwintig overgebleven toestellen overgeplaatst naar een nieuw squadron, het squadron 189. Dit waren: EE136 (93 operaties), PB146 (36 operaties) en LM745 (vier operaties). Alle drie de Lancaster-toestellen ‘overleefden’ de oorlog in tegenstelling tot zoveel anderen.

De bombardementsvluchten zijn erg gevaarlijk. De gemiddelde levensduur van een Avro Lancaster was vijfentwintig vluchten voordat een toestel werd neergeschoten door luchtafweergeschut of de Duitse Luftwaffe. Ruim 3.400 van de 6.000 Lancasters zijn tijdens de oorlog verloren gegaan. Tragisch genoeg werden ongeveer 55.000 van de 125.000 bemanningsleden die in Bomber Command dienden, gedood terwijl ruim 10.000 krijgsgevangen genomen werden. Behalve van de verliezen op squadronniveau had de bemanning van een Avro Lancaster geen verdere inzicht in de schokkende verliescijfers. Ze konden alleen zien wat er direct om hen heen gebeurde. Squadrons verloren in 1943 een Lancaster per week, en het ging maar iets beter in 1944.

De schrijver vertelt dat tweeënveertig verschillende kapiteins op de Lancaster EE136 vlogen op 109 missies. Hiervan zijn veertien missies naar Berlijn, waar het Duitse luchtafweergeschut erg actief was en een grote bedreiging vormde voor de Britse vliegtuigen. Flying Officer Roy Lake voerde tweeëntwintig keer het bevel. Achterin het boek is een lijst opgenomen met de namen van iedereen die als bemanningslid gevlogen heeft op EE136. Daarnaast is er een lijst toegevoegd met de namen van de omgekomen ex-bemanningsleden met datum en toestelregistratie.

In het boek wordt een van de meest gedenkwaardige vluchten waarbij Lancaster EE136 betrokken was beschreven, namelijk die naar Berlijn in de nacht van 28 januari 1944. Adolf Hitlers nieuw gebouwde kanselarij was een van de getroffen doelen volgens het officiële Duitse rapport. De schrijver vertelt ook over 11 september 1944 toen de EE136 deel uitmaakte van een grote, speciaal samengestelde eenheid die in Noorwegen het Duitse superslagschip Tirpitz moest uitschakelen met een bombardement, waarin niet volledig geslaagd werd.

De laatste raid uitgevoerd door Lancaster EE136 voordat het toestel werd afgeschreven, was naar het Duitse Karlsruhe op 2 februari 1945. Voor squadron 189 betekende dat het verlies van vier Lancasters en hun bemanningen.

Lancaster EE136 werd na te zijn afgedankt niet overgebracht naar een museum maar werd overbodig beschouwd. Hoe ironisch is het dat dit toestel, nadat het de Duitsers niet gelukt was het te vernietigen, in 1954 door de RAF zelf in brand werd gestoken tijdens een routine-brandbestrijdingsoefening.

Schrijver Gordon Thorburn is de auteur van een dertigtal boeken over de Tweede Wereldoorlog en is woonachtig in North Walsham, Norfolk. Van hem verscheen bij dezelfde uitgeverij in 2013 een bijna gelijknamig boek: "Luck of a Lancaster". Dit gaat over hetzelfde RAF squadron 9, dat in 1942 overstapte van Wellington-bommenwerpers naar Lancasters. In dit eerdere boek gaat het om toestel W4964. De boeken lijken identiek, op de coverafbeelding na en de iets verschillende ondertitel (107 operaties, 244 bemanningsleden en 103 overledenen).

Thorburns recentste boek bestaat uit acht hoofdstukken met korte verhalen over de verschillende missies van EE136. De in het midden van het boek opgenomen foto’s verduidelijken de verschrikkelijke omstandigheden waarin de bemanningen hun werk deden. Niet wetende of ze heelhuids zouden terugkeren, stegen ze op met een vliegtuig vol dodelijke bommen voor een gevaarlijke vlucht met soms ijzige kou onderweg en met de dood continu op de loer, in de vorm van luchtafweer of Duitse jagers. En dan was er het bombarderen zelf. De vernietiging aanschouwen die ze hadden aangericht ging de vliegeniers niet in de koude kleren zitten, evenmin als het zien neerstorten van andere toestellen. De beschrijving van deze ervaringen maakt "More Luck of a Lancaster" een boek om met eerbied en respect te lezen voor hen die streden en vielen voor onze vrijheid.