Honden worden al eeuwen ingezet in oorlogen. Zo trainden de Romeinen hun honden al om de vijand te herkennen en deze te grijpen. Ook werden ze door legers geregeld gebruikt als bewaking, wachtpost en om goederen of mensen op te sporen.

In de Eerste Wereldoorlog werd er veel gebruik gemaakt van zogenoemde ambulancehonden. Deze honden speurden gewonden op en voerden deze af in een rijtuigje . Ook werden de ambulancehonden ingezet om medicijnen te transporteren. Verder werden honden gebruikt om boodschappen van de achterste linies naar de voorste linies te brengen. Ook werden honden ingezet om landmijnen te detecteren. Naast bovengenoemde taken waren de honden ook belangrijk voor het moraal van de legereenheden en fungeerden zij vaak als mascotte. Ook in de Tweede Wereldoorlog werd veel gebruik gemaakt van oorlogshonden.

In ‘Geen betere vriend’ staat zo’n oorlogshond centraal. De vrouwelijke, Engelse pointer met de naam Judy kwam in 1936 als mascotte aan boord van een Britse kanonneerboot. Op die boot maakte deze hond de inval van de Japanners in China mee. Samen met duizenden Britten en andere westerlingen vluchtte zij weg uit Singapore voor de oprukkende Japanners. Tijdens een gevangenentransport over zee werd het schip van Judy getorpedeerd, maar ze overleefde deze schipbreuk. Ze kwam terecht in een krijgsgevangenkamp op Sumatra en werd de enige hond die tijdens de Tweede Wereldoorlog officieel een krijgsgevangene van de Japanners was.

In de diverse krijgsgevangenkampen werden Judy en haar medegevangenen blootgesteld aan wrede behandelingen, gebrek aan voedsel, hoge temperaturen en vele ziektes. De band die de geallieerde soldaten met haar kregen was zo sterk dat zij voor hen een welkome afleiding was om hun eigen zorgen te vergeten. Judy leidde op haar beurt de bewakers af, zodat gevangenen op zoek konden naar eten. Ook zorgde ze zelf voor eten voor haar kameraden, zoals ratten en slangen. Samen met haar ‘buddy’, soldaat Frank Williams, overleefde deze opmerkelijke hond de oorlog.

Dit bijzondere verhaal werd voor het eerst gepubliceerd door Edwin Varley in 1973 onder de titel ‘The Judy Story’. Voor dit boek was gebruik gemaakt van de herinneringen van diverse veteranen die vertelden over hun belevenissen met Judy. Dit boek was nog verre van compleet en bevatte weinig informatie over de man die het grootste gedeelte van de tijd in de kampen met deze pointer doorbracht, Frank Williams.

In 2013 ontdekte Robert Weintraub een korte samenvatting van deze bijzondere geschiedenis in The People’s Almanac. Weintraub is columnist voor Slate, een Amerikaans online tijdschrift. Ook schrijft hij regelmatig voor The New York Times. Eerder publiceerde hij de boeken The House That Ruth Built en The Victory Season. Robert Weintraub werd geïntrigeerd door de geschiedenis van Judy en besloot een zo compleet mogelijk boek over dit onderwerp te schrijven. Dit heeft geresulteerd in het boek ‘Geen betere vriend’.

Het boek leest prettig en is voorzien van een aantal zwart-wit foto’s. Ook is er een register waarmee de lezer gedeelten over specifieke onderwerpen of personen eenvoudig op kan zoeken. Het boek is verder voorzien van een bibliografie en circa 40 pagina’s aan zogenoemde ‘noten’ waarin de auteur per hoofdstuk aangeeft van welke bronnen hij gebruik gemaakt heeft. In deze opmerkingen per hoofdstuk geeft Weintraub ook extra achtergrondinformatie.

In het boek wordt de bijzondere relatie tussen deze hond en mensen zichtbaar. De auteur is er goed in geslaagd om de verhoudingen tussen de bewakers, krijgsgevangenen en Judy op te tekenen. In het boek worden ook diverse betrokkenen aan het woord gelaten die elk op hun eigen manier een band met deze bijzondere hond hadden opgebouwd.

Het verhaal lijkt soms bijna te mooi om waar te zijn, bijvoorbeeld als Judy op een onbewoond eiland een bron met zuiver drinkwater ontdekt of als zij voor de zoveelste keer aan de Japanse en Koreaanse bewakers weet te ontsnappen. Sommige krijgsgevangenen konden zelfs jaren later niet geloven dat deze hond de verschrikkingen van de Jappenkampen had overleefd, omdat zij uit eigen ervaring wisten hoe weinig mensen het lukte om die ontberingen te overleven.

De auteur probeert dit te ondervangen door in de eerder genoemde noten meer uitleg te geven en bepaalde beweringen te onderbouwen. In deze noten worden ook enkele eigenschappen van honden toegelicht die de bijzonderheden verklaren.

‘Geen betere vriend’ beschrijft de belevenissen van een hond in oorlogstijd. Het boek is daarmee interessant voor dierenliefhebbers, maar door de gelaagdheid in het verhaal en de achtergrondinformatie is het ook goed leesbaar voor lezers die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van de Japanse krijgsgevangenenkampen. Robert Weintraub is erin geslaagd om deze onbekende geschiedenis op een aansprekende manier voor een breed publiek beschikbaar te stellen.