De oorlog in Oost- en Centraal Europa tussen 1941 en 1945 wordt vaak omschreven als de oorlog aan het Oostfront. Dit front is berucht, door de enorme aantallen levens die de strijd hier heeft gekost en de barbaarse manieren van oorlog voeren.

Vanaf de Duitse inval in de Sovjet-Unie in juni 1941 tot en met het beleg van Stalingrad in 1942 leek de Duitse opmars zeer voorspoedig te gaan. Bij Stalingrad werd na lange, zware gevechten echter in februari 1943 een grote Duitse legermacht in de val gesloten en gevangen genomen. Vanaf dat moment begon in heel Duitsland langzamerhand het besef door te dringen dat zij de oorlog wel eens konden gaan verliezen.

Na de slag bij Stalingrad werden de Duitsers tot het einde van de oorlog steeds verder teruggedreven richting Duitsland. Ondertussen stuurden de Duitsers steeds weer nieuwe eenheden naar het front om zo de Sovjet-opmars te stoppen. Josef (roepnaam Sepp) Allerberger was één van de duizenden jonge mannen die in de zomer van 1943 naar het Oostfront vertrokken. Hij kwam daar als machinegeweerschutter in dienst bij de 3. Gebirgs-Division. Al snel werd het hem duidelijk dat machinegeweerschutters vaak bestreden werden met zware wapens en daardoor kort te leven hadden. Toen hij een Russisch scherpschuttergeweer in handen kreeg, besloot Allerberger dan ook om scherpschutter te worden. Hij beschikte over de capaciteiten en over voldoende geluk en ontpopte zich tot één van de meest succesvolle Duitse scherpschutters tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Scherpschutters die zoals Allerberger de oorlog overleefden, moesten in tegenstelling tot gewone militairen leven met het besef dat zij als individu en niet als onderdeel van een gevechtsgroep heel veel mensen hadden gedood. Daarom werden scherpschutters in het naoorlogse Duitsland gezien als laffe moordenaars. Om deze redenen stopten veel scherpschutters hun herinneringen diep weg en waren slechts weinigen bereid om over hun ervaringen te praten. Allerberger was pas ongeveer 50 jaar na dato klaar om zijn verhaal te vertellen, toen hij in contact kwam met Albrecht Wacker.

Wacker studeerde onder meer geschiedenis, krijgswetenschappen en medicijnen. Tegenwoordig werkt hij als wapensmid en wapenexpert voor diverse Duitse organisaties. Hij verdiept zich al jaren in de vele aspecten rondom het fenomeen scherpschieten met Duitse wapens. Deze interesse bracht hem in contact met Sepp Allerberger.

Wacker besloot om het fascinerende verhaal van Allerberger vast te leggen in een boek. Voor het boek interviewde hij Allerberger diverse malen. Daarnaast deed hij literatuuronderzoek om de gaten in Allerbergers herinneringen op te vullen en om het verhaal historisch betrouwbaar te maken. In 2000 kwam het boek voor het eerst uit onder de titel: “Im Auge des Jägers, Der Wehrmachts-Scharfschütze Jozef Allerberger”. Inmiddels is het boek diverse keren herdrukt en in tien verschillende talen uitgebracht.

“Scherpschutter aan het Oostfront” biedt geen analyse van een veldtocht of de beschrijving van een bepaald legeronderdeel. Ook is het geen heldere uiteenzetting over de strijd in een bepaald oorlogsgebied. Het boek beschrijft wel gedetailleerd de oorlogservaringen vanuit het gezichtspunt van Allerberger die als soldaat in een verliezend leger deelnam aan de strijd. De werkwijze en de gedachtewereld van een scherpschutter komen uitgebreid aan bod. Ook wordt getoond welke afwegingen Allerberger maakte om wel of niet te schieten en wat het effect van zijn optreden op zijn maten en vijanden was. Dit staat in de context van de wanhopige gevechten tegen een steeds groter wordende Sovjet-overmacht, de enorme kou, de honger, de dagelijkse bezigheden aan het front, de gevoelens en emoties die Allerberger en zijn kameraden hadden en de verschrikkingen van de oorlog.

Daarbij worden gruwelijke details niet gemeden, zodat bij de lezer af en toe de rillingen over de rug zullen lopen. Wacker slaagt er zo wel heel goed in om een realistisch beeld van de praktijk van de oorlog te beschrijven. Het is indrukwekkend om te lezen dat de soldaten, ondanks die dagelijkse gruwelijkheden, toch door bleven vechten. Hierdoor blijft de lezer als het ware meeworstelen in de strijd om te overleven en blijft het verhaal boeien. Opgeklopte heldenverhalen zijn niet in het boek te vinden. Er wordt een heel eerlijk beeld gegeven van de menselijke overlevingsdrang.

Het is opvallend dat het niet terug te zien is op welke plekken Wacker de blinde vlekken in Allerbergers herinneringen aangevuld heeft vanuit bronnenonderzoek. Wacker is er dus in geslaagd om de nieuwe informatie naadloos te verweven in het verhaal van Allerberger zelf.

Het boek is voorzien van een groot aantal foto’s en een aantal overzichtskaarten uit de jaren waarop het boek betrekking heeft. Het is vlot geschreven, waardoor het voor jongeren een aantrekkelijk boek zal zijn. Ook is het een interessant verhaal voor mensen die meer willen weten over de rol en tactieken van een scherpschutter aan het front. Daarnaast is het een absolute aanrader voor iedereen die een goed beeld wil hebben van de dagelijkse praktijk van de oorlog aan het Oostfront.