Op 27 februari 1943 begonnen de SS en de Gestapo met het deporteren van de laatste joodse bewoners van Berlijn. Tijdens deze actie werden ook meerdere joodse mannen opgepakt die getrouwd waren met arische vrouwen. Tot februari 1943 waren deze mannen relatief gezien veilig omdat zij enige bescherming genoten dankzij hun huwelijk met een arische vrouw. Volgens de Neurenberger Wetten uit 1935 was een huwelijk tussen een ariër en een jood echter verboden. De joodse echtgenoten waren volgens de wet dus strafbaar en zij konden uiteindelijk niet aan deportatie ontkomen. Althans dat dacht men...

De joodse mannen werden tijdelijk gevangen gezet in een gebouw dat voorheen gebruikt werd door het joodse welzijnswerk. Dit gebouw was gevestigd aan de Rosenstrasse in Berlijn. De echtgenotes van de joodse mannen waren arisch en werden dus niet opgepakt. Zij konden echter niet met lede ogen aanzien hoe hun mannen uiteindelijk gedeporteerd zouden worden naar een vernietigingskamp. De vrouwen kwamen er snel achter waar hun echtgenoten verbleven en ze kwamen in opstand tegen hun gevangenschap. Hun geïmproviseerde protestactie vond dagenlang plaats op de straat voor het gebouw waarin hun mannen verbleven. Gaandeweg sloten steeds meer vrouwen zich aan bij de dappere menigte. Dit protest was één van de weinige protestacties in nazi-Duitsland tegen de jodenvervolging. Of de moedige protestactie uiteindelijk succes had, is te zien in de film “Rosenstrasse”.

In deze film spelen het heden én het verleden een rol. De hoofdrol in deze film is weggelegd voor de 33-jarige Hannah Weinstein, een joodse vrouw die woont in New York. De vader van Hannah is onlangs overleden en haar moeder, Ruth Weinstein, is in rouw. Tijdens deze rouwperiode heeft Ruth opeens weer een enorme houvast aan het joodse geloof. Hannah kan deze plotselinge orthodoxie niet helemaal begrijpen. Hannah vindt het vooral moeilijk te begrijpen waarom haar moeder haar niet-joodse vriend niet wil accepteren. Aangezien ze niks weet van de geschiedenis van haar moeder besluit ze dit verder uit te gaan zoeken. Dit brengt haar in Duitsland bij de 90-jarige Lena Fischer.

Terwijl Hannah zich voordoet als journaliste hoort ze het verhaal van Lena Fischer aan. De oude vrouw vertelt dat zij één van de vrouwen was die deelnamen aan het protest op de Rosenstrasse. Haar man was joods en was dus ook opgepakt door de Duitsers. Met steun van haar broer, een Wehrmacht-officier die invalide van het oorlogsfront teruggekeerd is, probeert ze haar man weer vrij te krijgen. Tijdens de protestactie komt ze de toentertijd achtjarige Ruth tegen. Zij is op zoek naar haar moeder die ze helaas nooit meer zien zou. Lena Fischer adopteerde het meisje, maar Ruth zou uiteindelijk emigreren naar de Verenigde Staten en haar redster nooit meer zien.

Vele jaren later vertelde Lena dus aan de dochter van haar adoptiedochter, Hannah, het hele verhaal over de protestactie op de Rosenstrasse. Hannah is onder de indruk van de levensgeschiedenis van de oude vrouw en haar eigen moeder. Eindelijk weet ze meer over de het leven van haar moeder. Met deze kennis kan ze het gedrag van haar moeder misschien beter begrijpen?

“Rosenstrasse” is een film met een tamelijk lange speelduur (136 minuten). Deze lange speelduur kan mensen misschien ontmoedigen om de film te gaan bekijken. Tenslotte is deze film geen ontspannende actiefilm, maar een serieuze dramafilm. Het persoonlijke drama van moeder en dochter Weinstein is nogal melodramatisch en vormt een minder interessant element in de film. De ontmoeting van Hannah met de redster van haar moeder en de vele flashbacks in de film maken echter veel goed. Het verhaal dat verteld wordt door Lena Fischer over de protestactie op de Rosenstrasse is een erg interessant historisch onderwerp. De actie die de vrouwen voerden om hun mannen vrij te krijgen is bewonderenswaardig en vormt een klein lichtpuntje in de geschiedenis van de jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Alhoewel bepaalde onderdelen van de film dus lichtelijk melodramatisch zijn en sommige scènes misschien teveel tijd in beslag nemen, heeft deze film op mij een positieve indruk gemaakt. Het genre moet je natuurlijk aanspreken, maar als films over de holocaust je interesse hebben dan is deze film zeker een aanrader. Het samenspel tussen toen en nu is voor een film over de holocaust tamelijk uniek. De film laat zien hoe de holocaust ook vele jaren later nog steeds de levens van mensen beïnvloedt. Deze tragedie zal door hen nooit vergeten worden en ook latere generaties zullen de nagedachtenis aan deze duistere periode met zich meedragen.