Harold Shukman is er uitstekend in geslaagd een groep van specialisten met betrekking tot de Sovjetunie tijdens de Tweede Wereldoorlog bij elkaar te brengen. De verschillende bijdragen geven een beeld van de moeilijkheden waarvoor de Sovjetofficieren stonden toen de Duitsers in 1941 Rusland binnenvielen. Het Rode Leger was eind jaren dertig getroffen door een verschrikkelijke terreurgolf om het te zuiveren van 'politiek onbetrouwbare elementen'. Wat overbleef waren betrekkelijk onervaren commandanten die in juni 1941 voor de leeuwen werden gegooid. Hoewel er mede door de koude oorlog betrekkelijk weinig is geschreven in het Westen over het Russische officierenkorps is de rol die de Russische generaals innamen van groot belang geweest op het verloop van de Tweede Wereldoorlog. In Stalin's generals zijn 26 biografieën opgenomen die het Duits-Russische conflict van een andere kant belichten, namelijk die van de kant van het Russische officierenkorps.

Dat het Rode Leger in 1941 grotendeels werd geleid door mensen die een hoge positie bekleedden vanwege hun politieke betrouwbaarheid wordt uiteengezet in de artikelen over Voroshilov en Budenny. Positieve uitzonderingen waren Timoshenko en Zhukov, waarvan vooral laatstgenoemde zou uitgroeien tot één de meest succesvolle bevelhebbers van de Tweede Wereldoorlog.

Maar ook minder bekende generaals komen uitgebreid aan bod. De militaire carrières van Bagramyan, Batov, Boldin, Chuikov, Malinovsky, Rybalko en Moskalenko zijn uitermate indrukwekkend te noemen.

De artikelen over Novikov en Kuznetsov geven ook inzicht in het functioneren van respectievelijk de Rode Luchtmacht en de Rode Marine, terwijl in het artikel over Golikov duidelijk uiteen wordt gezet hoe de militaire inlichtingendienst (GRU) van het Rode Leger functioneerde.

Niet alleen de frontcommandanten komen uitstekend aan bod, maar ook de stafofficieren worden beschreven. Het artikel over de architect van de Russische Generale Staf, maarschalk Shaposhnikov en de artikelen van zijn medewerkers Vasilevsky, Shtemenko, Vatutin, Zakharov en Antonov laten zien dat Stalin zijn stafofficieren naar het front stuurde om ervaring op te laten doen in het leiden van troepen. Dat verklaart ook de successen in de latere veldtochten van het Rode Leger, nadat het tij aan het Oostfront was gekeerd.

Wat echter als een rode draad door de loopbanen van deze succesvolle officieren loopt is de invloed van Stalin. Hij was de persoon die uiteindelijk bepaalde of een bevelhebber succesvol werd of niet. Er waren dan ook commandanten die er minder gelukkig vanaf kwamen. De tragedie die maarschalk Tukhachevsky trof wordt zeer uitgebreid beschreven, evenals de loopbaan en het lot van 'verrader' Vlasov.

Enkele belangrijke bevelhebbers die in dit verzamelwerk niet aan bod komen zijn naar mijn mening de generaals Yeremenko, Chernyakovsky en Rotmistrov. Dat neemt echter niet weg dat het boek een goed overzicht geeft van de bevelhebbers van het Rode Leger tijdens de Tweede Wereldoorlog.