‘Blood and Soil’ is een boek over ervaringen in de Tweede Wereldoorlog vanuit het Duitse standpunt, geschreven door een Duitse veteraan, Sepp de Giampietro. En dan ook nog eens een zogeheten Brandenburger. De Brandenburgers zijn te vergelijken met special forces en vormden een eenheid die vaak gebruik maakte van vermommingen en waarvan de leden vloeiend andere talen spraken om gewaagde missies in vijandelijk gebied uit te voeren.

Boeken en verhalen over hun geallieerde tegenhangers zijn er genoeg, maar de geschiedenis van deze Brandenburgers is vaak genegeerd en relatief onbekend. Dit boek is de eerste Engelstalige vertaling van het originele Duitse werk uit 1984. Daarvan luidt de titel (vertaald in het Nederlands): "Het verkeerde slachtoffer? Een Zuid-Tiroler (in de Brandenburgdivisie) tussen zijn geweten en de as Berlijn-Rome."

Het voorwoord van Lawrence Paterson, een militair historicus, stelt dat deze Duitse eenheid als voorloper van de huidige special forces vaak verkeerd begrepen wordt. Het boek geeft een bijzondere blik op de Duitse oorlogsgeschiedenis. Vanwege de zeer gevaarlijke missies hebben maar weinigen van deze speciaal opgeleide soldaten de Tweede Wereldoorlog overleefd en is er veel kennis van de eenheid voor altijd verloren gegaan.

De Engelse titel ‘Blood and Soil’, oftewel bloed en bodem, is gelijk aan de slogan van de nazi-ideologie die het ideaal van nazi-Duitsland weergaf, een ‘raciaal’ gedefinieerd nationaal lichaam (‘bloed’) verbonden met een nederzettingsgebied (‘bodem’). En over dat (onnodige en zinloze) bloedvergieten wordt veel geschreven in dit boek.

Sepp de Giampietro’s beschrijvingen van zijn persoonlijke ervaringen en alledaagse zorgen, over de politiek en van zijn training en betrokkenheid bij missies in de Brandenburgdivisie geven een goed beeld van het leven als Duitse elitemilitair.

Hij beschrijft verschillende missies die werden ondernomen, zoals de strijd om de Vardarbruggen bij Axiololis (Griekenland) waarbij hij het IJzeren Kruis 2e klasse verdient, de strijd om de Dunabruggen in Dunaburg (Letland) en de poging tot verovering van de brug bij Bataisk (Rusland) waar de helft van zijn eenheid werd gedood.

Veel aandacht gaat uit naar zijn ervaringen gedurende de zware strijd aan het Oostfront en op de Balkan. Uiteindelijk raakte De Giampietro eind 1943 ernstig gewond bij een aanval in Montenegro. Zodanig dat de oorlog voor hem als actief soldaat voorbij was.

In het boek is een hele serie foto’s opgenomen: van het bergen en begraven van en het rouwen om gesneuvelde soldaten na felle gevechten tot ontplofte voertuigen voor een veroverde brug. Maar ook portretfoto’s van de schrijver en zijn medesoldaten. Je ziet hierin de voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen kameraadschap terug. De foto’s geven een beeld bij zijn verhalen en de beschreven missies en veel van zijn medesoldaten krijgen een gezicht.

Pas na veertig jaar vertelde de Duitse veteraan wat er met hem was gebeurd door het schrijven van dit boek. Hij vond dat ook hij zijn verhaal moest vertellen. De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars. Maar hij wilde zijn gedachten over de politiek en de realiteit van de Tweede Wereldoorlog vertellen.

Sepp de Giampietro schrijft in 1984 in het nawoord van zijn boek onder andere:

"De oorlog was niet gerechtvaardigd. Als soldaat realiseerde ik me plotseling deze waarheid en alle implicaties ervan, en ik was vervuld van diep verdriet. Alle betrokkenen, Duitsers en Italianen, moeten lessen trekken uit ons tragische verleden, veroorzaakt door verwarring, fanatiek nationalisme en hun rampzalige ontwikkelingen.

Het mag niet zo zijn dat geweld, haat en terreur onze levens bepalen. In plaats daarvan is het een plicht voor ons allemaal om ervoor te zorgen dat ons gedeelde thuisland gegrondvest is op burgerrechten en mensenrechten, en dit kan alleen gebeuren als we ons inzetten voor wederzijdse tolerantie, wederzijds respect en de bereidheid hiernaar te streven."

Als je dit allemaal zo leest, is het boek in meerdere opzichten een bijzonder boek. Het is een stuk geschiedenis over de oorlog, over indoctrinatie en over special forces, maar dan vanuit het naar verhouding minder beschreven Duitse standpunt. Opvallend is dat de door hem beschreven woorden in zijn slotwoord ook, of juist vandaag de dag bijzonder actueel zijn.