Het boek ‘De bevrijding van Vlaanderen’ is gekoppeld aan de gelijknamige reeks op de Vlaamse zender Eén. In die reeks stapt Arnout Hauben in het spoor van de bevrijders van Vlaanderen. Dit alles is dus nu ook na te lezen in het boek. Wanneer je het boek in handen neemt en er even snel doorheen bladert, merk je al snel dat het geen alledaags boek is, in die zin dat er heel wat kleurenfoto’s in zijn opgenomen die twee bladzijden beslaan. Wat ook opvalt is de foto met de redacteur, camera- en geluidsman. Het typeert Arnout en zijn stijl van tv-maken.

De inleiding van het boek is geschreven door Arnout Hauben zelf en toont aan hoe ook zijn familie een oorlogsslachtoffer had, zijn oudoom Maurice Hauben. Dit overlijden tijdens de bevrijding zorgde mede voor de tocht door Vlaanderen. Het boek gaat chronologisch door de tijd heen en start bij het eerste dorpje, Rongy, waar de soldaten van Brigade Piron de bevrijding inzetten. Oude archieffoto’s illustreren rijkelijk het verhaal, net als de hedendaagse foto’s die het geheel letterlijk en figuurlijk meer kleur brengen. Wie de reeks niet zag, kan probleemloos mee in het verhaal komen. Zowel bevrijders als mensen die destijds alles meemaakten als kind komen aan het woord.

Keer op keer slaagt Hauben er in om de getuigenissen van de mensen op een spontane manier weer te geven, zonder hierbij op sensatie of gruwelijke details belust te zijn. Dit zorgt ervoor dat zijn inmiddels gekende stijl heel wat deuren opent en mensen het niet als last zien om over hun herinneringen – lees als kind meegemaakte feiten – te spreken.

De strijd om het water is het tweede luik in het boek. In tegenstelling tot wat je zou denken is het niet enkel de strijd om de haven van Antwerpen. In het spoor van de bevrijders zet de ploeg ook zeil richting Nederland, om er de tragedie van Westkapelle te herdenken. Dit dorpje werd bijna volledig van de kaart weggevaagd door de dijkbreuk ten gevolge van de bombardementen. Hierbij kwamen vele burgers om het leven, waaronder ook heel wat kinderen. Ook hier in Westkapelle praat Hauben met iemand die het van op de eerste rij meemaakte.

Als laatste stuk wordt aandacht besteedt aan de tragedie die België kende door de V1- en V2-bommen, die werden afgevuurd op de haven van Antwerpen. Deze projectielen haalden vaak hun bestemming niet en stortten neer in bewoond gebied. Hierin komt het aangrijpende verhaal aan bod van Robert Steppe, een van de weinige overlevenden van de V-2-inslag op Cinema Rex. Ook een minder algemeen gekende tragedie komt aan bod. Ditmaal een kerstdrama te Kalken. Hierbij komen onder meer twee kinderen om het leven die besloten hadden om net als de anderen te gaan schaatsen. Op een schaats na, werd niets meer van de jongens teruggevonden. Jozef Bracke was de beste vriend van de jongens. Zowel op de begrafenis toen, als nu, leest hij een brief van de hoofdonderwijzer voor. Ditmaal doet hij het voor de twee broers van Adolf en Roger, die naar hun overleden broers zijn genoemd.

De coronacrisis gooide roet in de afsluiter van dit boek. Normaal zou er op 29 maart in Kalmthout een krans worden neergelegd aan het monument om de laatste V-bom in België te herdenken. Het werd een afsluiter in mineur met enkel Hauben en de burgemeester bij het monument... Of zorgde deze soberheid net voor die extra sprankel hoop? De hoop die Hauben uitdrukt in zijn epiloog, dat als we goed kijken, in elk van onze dorpen wel ergens een getuigenis is van de bevrijding.