10 juni 1944 begon zoals alle andere dagen in het stadje Oradour-sur-Glane in zuidwest Frankrijk. Vroeg in de ochtend stak de bakker zijn oven aan om de croissants en het verse brood te bakken voor de bewoners van het rustieke provincieplaatsje. De priester bereidde zich voor op de ochtendmis en kinderen werden klaargemaakt voor school. Het beloofde een mooie dag te worden. Het zonnige weer zou die dag veel dagjesmensen aantrekken, die kwamen genieten van een goede maaltijd in de lokale restaurants of gingen vissen in de rivier de Glane. Dat Frankrijk al sinds 1940 bezet was en dat de geallieerden enkele dagen eerder geland waren in Normandië, daar was in Oradour die ochtend niets van te merken.

In de middag zou alles voorgoed veranderen. Duitse soldaten van de 2. SS-Panzerdivision Das Reich klopten op deuren en haalden families weg uit hun huizen. Mannen werden weggehaald van hun werkplek. Vrouwen en kinderen werden gescheiden van de mannen en in de kerk verzameld. De burgers van Oradour zullen misschien gedacht hebben dat slechts hun papieren gecontroleerd zouden worden, om onderduikers op te sporen, maar vrijwel allemaal zouden ze het niet meer na kunnen vertellen. De mannen werden geëxecuteerd, terwijl de vrouwen en kinderen een gruwelijke dood stierven in de afgesloten kerk die door de Duitsers in de brand gestoken werd. 190 mannen, 245 vrouwen en 207 kinderen stierven. Waarom juist Oradour-sur-Glane werd uitgekozen voor deze wraakactie is tot op de dag van vandaag onduidelijk.

Oradour kan bij het grote publiek op minder belangstelling rekenen dan andere plaatsen die voor eeuwig verbonden zijn aan de ergste gruwelen van de Tweede Wereldoorlog, zoals Auschwitz en Hiroshima. Daarom koos de Amerikaanse schrijfster Michele Clair Lucas de massaslachting in Oradour als achtergrond in haar debuutroman uit 2005, waarvan de Nederlandse vertaling onlangs een herdruk heeft beleefd.

De auteur werkte zelf twaalf jaar lang als beeldredacteur voor Time Inc. en ook haar hoofdpersoon, Christine Lenoir, werkt in de media. Vanuit haar aangename appartement in een rustige wijk van Parijs komt Christine terecht op de redactie van World Magazine in New York, waar het haastige en harde werkklimaat haar moeilijk valt. Ze is in de VS wanneer president Kennedy vermoord wordt en ziet op de televisie vervolgens hoe diens vermeende moordenaar, Lee Harvey Oswald, zelf doodgeschoten wordt. Het geluid van het schot van het vuurwapen brengt bij haar beelden boven waaraan ze liever niet meer herinnerd was geweest.

Getroffen door een persoonlijke crisis keer Christine terug naar het klooster in Frankrijk waar ze als wees met veel liefde door de moeders opgevoed is. Haar is altijd verteld dat haar ouders overleden waren aan de griep. De naam Oradour zei haar tot dusver niets. Maar meer herinneringen komen boven en uiteindelijk bezoekt ze de plek van haar jeugd, Oradour, waar ze al haar familieleden verloor. Voor de lezer is het al vanaf de eerste pagina duidelijk hoe de vork in de steel zit.

Weliswaar weet de schrijfster de overgang van het besloten leven in het klooster en het prettige appartement in Parijs naar het haastige en drukke New York heel mooi te portretteren, maar erg verrassend is de verhaallijn met Christine niet. Dat maakt weinig uit, want het uitgebreide hoofdstuk dat terugblikt op 10 juni 1944 aan de hand van verschillende bewoners van Oradour maakt wel veel indruk. Heel aangrijpend en rauw wordt beschreven hoe een heel normaal Frans plaatsje op een heel normale dag opeens veranderde in een oord dat altijd verbonden zal blijven aan de gruwelijke misdaad die er die dag gepleegd werd.