Vonnis Baldur von Schirach

Von Schirach wordt aangeklaagd op de Punten Een en Vier van de Aanklacht (uitleg).
Hij sloot zich in 1925 aan bij de Nazipartij en de SA. In 1929 werd hij Leiter der Nationaalsocialistischen Studenten Union. In 1931 werd hij benoemd tot Reichsjugendleiter van de Nazipartij en kreeg de controle over alle jeugdorganisaties van de Nazis waaronder de HitlerJugend. Nadat de Nazis in 1933 de controle over de regering hadden veroverd werd Von Schirach benoemd tot Reichsjugendleiter, oorspronkelijk een positie binnen het Ministerie van Binnenlandse Zaken maar na 1 december 1936 een functie in het Reichskabinett. In 1940 trok Von Schirach zich terug als leider van de HitlerJugend en als Reichsjugendleiter maar behield zijn positie als Reichsleiter met het toezicht op de opvoeding van de jeugd. In 1940 werd hij benoemd tot Gauleiter van Wenen, Reichsgouverneur in Wenen en Reichsverteidigungskommissar voor dat gebied.

Misdaden tegen de Vrede

Nadat de Nazis aan de macht waren gekomen gebruikte Von Schirach zowel bruut geweld als officiële druk om alle jeugdgroepen die met de HitlerJugend concurreerden te ontbinden of over te nemen. Een Hitler decreet van 1 december 1936 lijfde alle jeugdorganisaties in bij de HitlerJugend. Tegen de tijd dat in 1940 de formele dienstplicht werd ingevoerd, was 97 procent van degenen die ervoor in aanmerking kwamen al lid van de HJ.
Von Schirach gebruikte de Hitlerjugend om de Duitse jeugd op te voeden “in de geest van het Nationaalsocialisme” en onderwierp hen aan een intensief programma van Nazi propaganda. Hij richtte de HitlerJugend op als een soort vervanging voor de formaties van de Nazi partij.
In oktober 1938 begon hij onderhandelingen met Himmler om ervoor te zorgen dat leden van de HitlerJugend die aan de toelatingsvoorwaarden voor de SS voldeden, als primaire bron van vervanging voor de SS zouden worden beschouwd.
Von Schirach gebruikte de HitlerJugend ook voor pre-militaire training. Er werden speciale eenheden gevormd voor wie het belangrijkste doel was het opleiden van specialisten voor de diverse afdelingen van de strijdkrachten. Op 11 augustus 1939 sloot hij een overeenkomst met Keitel waarin de HJ ermee instemde haar pre-militaire activiteiten uit te voeren volgens normen opgesteld door de Wehrmacht en de Wehrmacht op zijn beurt stemde erin toe, jaarlijks 30.000 instructeurs voor de HJ op te leiden. De HJ legde bijzondere nadruk op de militaire geest en haar trainingsprogramma benadrukte het belang van teruggave van de koloniën, de noodzaak voor Lebensraum en het edele lot van de Duitse jeugd om voor Hitler te sterven.
Ondanks de oorlogszuchtige aard van de activiteiten van de HJ lijkt het er echter niet op dat Von Schirach betrokken was bij Hitler’s plannen voor gebiedsuitbreiding door middel van een aanvalsoorlog of dat hij deel had aan het plannen en voorbereiden van een van de aanvalsoorlogen.

Misdaden tegen de Menselijkheid

In juli 1940 werd Von Schirach benoemd tot Gauleiter van Wenen. Op hetzelfde moment werd hij benoemd tot Rijksgouverneur voor Wenen en Reichsverteidigungskommissar, allereerst voor Wehrkreis 17, waaronder de Gaue Wenen, Boven-Donau, Beneden-Donau en na 17 november 1942, alleen voor de Gau Wenen. Als Reichsverteidigungskommissar controleerde hij de burgerlijke oorlogseconomie. Als Rijksgouverneur stond hij aan het hoofd van het stadsbestuur van Wenen en onder toezich van de Minister van Binnenlandse Zaken had hij de leiding over de regeringsadministratie van het Reich in Wenen.
Von Schirach wordt niet beschuldigd van het plegen van Oorlogsmisdaden in Wenen, slechts van het plegen van Misdaden tegen de Menselijkheid.
Zoals al is gezien, werd Oostenrijk bezet volgens een algemeen plan tot agressie. Haar bezetting is daarom “een misdaad binnen de jurisdictie van het Tribunaal” zoals die term wordt gebruikt in Artikel 6(c) van het Handvest. Als gevolg daarvan vormen daden van “moord, uitroeiing, slavernij, deportatie en andere onmenselijke daden” en “vervolging op grond van politieke, raciale of religieuze gronden” in het kader van deze bezetting gepleegd een Misdaad tegen de Menselijkheid onder dat Artikel.
Als Gauleiter van Wenen viel Von Schirach onder het decreet van Sauckel van 6 april 1942 waarbij de Gauleiter Sauckel’s gevolmachtigden voor mankracht werden met de bevoegdheid toezicht te houden op het gebruik en de behandeling van mankracht binnen hun Gau. Sauckel’s decreten bepaalden dat de dwangarbeiders moesten worden gevoed, gehuisvest en behandeld op zodanige wijze dat ze tot op het hoogste niveau werden uitgebuit tegen de laagst mogelijke kosten.
Toen Von Schirach Gauleiter van Wenen werd was de deportatie van de Joden al begonnen en slechts 60.000 van de oorspronkelijke 190.000 Joden bleven in Wenen achter. Op 2 oktober 1940 woonde hij een bespreking bij op het kantoor van Hitler en zei tegen Frank dat hij 50.000 Joden in Wenen had die het Generaalgouvernemnt van hem over moest nemen. Op 3 december 1940 ontving Von Schirach een brief van Lammers inhoudende dat na ontvangst van de door Von Schirach opgestelde rapporten, Hitler had besloten de 60.000 nog in Wenen wonende Joden naar het Generaalgouvernement te deporteren vanwege het gebrek aan woonruimte in Wenen. Met de deportatie van de Joden uit Wenen werd toen begonnen en die ging door tot in het vroege voorjaar van 1942. Op 15 september hield Von Schirach een toespraak waarin hij zijn actie “tienduizenden en nog eens tienduizenden Joden naar het getto in het Oosten te hebben verdreven” verdedigde met het argument “te hebben bijgedragen aan de Europese cultuur.”
Terwijl de Joden uit Wenen werden gedeporteerd werden door zijn kantoor rapporten ontvangen, aan hem gericht in zijn officiële hoedanigheid, van het bureau van de Chef van de SIPO en de SD die een beschrijving bevatten van de activiteiten van de Einsatzgruppen bij het uitroeien van Joden. Veel van deze rapporten werden geparafeerd door een van Von Schirach’s belangrijkste plaatsvervangers. Op 30 juni 1944 kreeg Von Schirach’s kantoor ook een brief van Kaltenbrunner waarin hem werd meegedeeld dat er een zending van 12.000 Joden onderweg was naar Wenen voor inzet bij essentieel oorlogswerk en dat al diegenen die niet in staat waren tot werken in gereedheid moesten worden gehouden voor een “Sonderbehandlung.”
Het Tribunaal is van oordeel dat Von Schirach, hoewel het deportatiebeleid van de Joden uit Wenen niet van hem was, deel had aan deze deportatie nadat hij Gauleiter van Wenen was geworden. Hij wist dat het beste waar de Joden op konden hopen een miserabel bestaan in de getto’s in het Oosten was. Bulletins die de uitroeiing van de Joden beschreven bevonden zich in zijn kantoor.
Terwijl hij Gauleiter van Wenen was bleef Von Schirach actief als Reichsleiter für Jugendausbildung en in die hoedanigheid werd hij ingelicht over deelname van de HitlerJugend aan een plan, uit te voeren in de herfst van 1944 waarbij 50.000 jongeren in de leeftijd van 10 tot 20 jaar uit gebieden die door de Russen heroverd waren, naar Duitsland werden geëvacueerd en ingezet als leerlingen in de Duitse industrie en als hulptroepen bij eenheden van de Duitse strijdkrachten. In de zomer van 1942 telegrafeerde Von Schirach aan Bormann, er bij hem op aandringend dat er een bombardement moest worden uitgevoerd op een Engelse culturele stad als vergelding voor de moord op Heydrich waarvan hij beweerde dat die door de Britten was voorbereid.

Conclusie

Het Tribunaal acht Von Schirach niet schuldig aan Punt Een. Hij wordt schuldig bevonden aan Punt Vier.

Uitleg van de vier aanklachten:

1. Samenzwering tot het voeren van een agressieve oorlog ofwel misdaden tegen de vrede
2. het voeren van een agressieve oorlog
3. oorlogsmisdaden
4. misdaden tegen de menselijkheid