Het verhaal over het Amerikaanse 214 squadron in de Tweede Wereldoorlog speelt zich af in de Pacific en is ruwweg gebaseerd op ware gebeurtenissen zoals opgetekend in het boek van de bekende, of beter beruchte, oorlogsvlieger Greg “Pappy” Boyington. Deze luchtheld verwierf een reputatie toen hij de Amerikaanse pers haalde als ‘ace’ van de Amerikaanse “Flying Tigers”, Amerikaanse oorlogsvrijwilligers (AVG, American Volunteer Group) die in 1941 de Japanners tijdens de terreur bombardementen op China bestreden.

Op verschillende punten is de film niet historisch correct. Het squadron wordt volgens het verhaal gevormd door vliegers van de US Army en Navy die voor verschillende vergrijpen tot de krijgsraad zijn veroordeeld maar Boyington weet ze in plaats daarvan een positie in zijn jachtvliegers sectie van het US Marine Corps te bezorgen. In werkelijkheid waren de “Black Sheep” echter een verzameling invallers en restjes van andere squadrons. De manipulaties die Boyington heeft verricht om een vliegend squadron te kunnen leiden worden als ondeugend belicht. Onbeholpen romantiek wordt uitgebeeld door de afdeling verpleegsters die het militaire hospitaal ‘bemannen’.

Het squadron vliegt in de film met Vought F4U Corsairs (in werkelijkheid pas vanaf april 1943 in frontdienst in de Pacific oorlog) terwijl de twee Japanse Zero’s waarschijnlijk worden uitgebeeld door de Douglass Dauntless. Beschilderingen, bewapening en andere uiterlijke kenmerken van de gebruikte vliegtuigen worden nogal slordig door elkaar gebruikt.

Het archiefmateriaal dat gebruikt wordt in deze film bestaat te vaak uit herhalingen. De ware vliegtuig liefhebbers van beelden uit de Tweede Wereldoorlog zullen in deze film nogal wat onnauwkeurigheden kunnen vaststellen en bekende beelden van in zee stortende, aangeschoten jachtvliegtuigen komen herhaaldelijk terug.

Zelfs het filmverhaal kan niet echt boeien. Het beslaat ellenlange dialogen onderbroken door de bovengenoemde, steeds weer herhaalde archiefbeelden van de luchtoorlog met Japan. De dogfights zijn daartussendoor nogal onbeholpen in scene gezet. Er worden geen emoties opgewekt en de humor dateert uit de late jaren 50 van de vorige eeuw waarbij elke discussie steevast uitloopt op een vuistgevecht waarna de vechtersbazen het samen op een drinken zetten. De Duitse nasynchronisatie (dit betreft het recensie-exemplaar; de film is ook in een Engelse versie verkrijgbaar) is als gebruikelijk nogal onnatuurlijk en maakt het bekijken tot een farce. Kortom: helaas geen speelfilm die eruit springt of werkelijk weet te boeien.