Toespraak Churchill (18-06-1940)

Their Finest Hour
June 18, 1940
House of Commons

Noot van de redacteur: de cursieve gedeelten zijn de delen die in het fragment te horen zijn.

I spoke the other day of the colossal military disaster which occurred when the French High Command failed to withdraw the northern Armies from Belgium at the moment when they knew that the French front was decisively broken at Sedan and on the Meuse. This delay entailed the loss of fifteen or sixteen French divisions and threw out of action for the critical period the whole of the British Expeditionary Force. Our Army and 120,000 French troops were indeed rescued by the British Navy from Dunkirk but only with the loss of their cannon, vehicles and modern equipment. This loss inevitably took some weeks to repair, and in the first two of those weeks the battle in France has been lost. When we consider the heroic resistance made by the French Army against heavy odds in this battle, the enormous losses inflicted upon the enemy and the evident exhaustion of the enemy, it may well be the thought that these 25 divisions of the best-trained and best-equipped troops might have turned the scale. However, General Weygand had to fight without them. Only three British divisions or their equivalent were able to stand in the line with their French comrades. They have suffered severely, but they have fought well. We sent every man we could to France as fast as we could re-equip and transport their formations.

I am not reciting these facts for the purpose of recrimination. That I judge to be utterly futile and even harmful. We cannot afford it. I recite them in order to explain why it was we did not have, as we could have had, between twelve and fourteen British divisions fighting in the line in this great battle instead of only three. Now I put all this aside. I put it on the shelf, from which the historians, when they have time, will select their documents to tell their stories. We have to think of the future and not of the past. This also applies in a small way to our own affairs at home. There are many who would hold an inquest in the House of Commons on the conduct of the Governments-and of Parliaments, for they are in it, too-during the years which led up to this catastrophe. They seek to indict those who were responsible for the guidance of our affairs. This also would be a foolish and pernicious process. There are too many in it. Let each man search his conscience and search his speeches. I frequently search mine.

Of this I am quite sure, that if we open a quarrel between the past and the present, we shall find that we have lost the future. Therefore, I cannot accept the drawing of any distinctions between Members of the present Government. It was formed at a moment of crisis in order to unite all the Parties and all sections of opinion. It has received the almost unanimous support of both Houses of Parliament. Its Members are going to stand together, and, subject to the authority of the House of Commons, we are going to govern the country and fight the war. It is absolutely necessary at a time like this that every Minister who tries each day to do his duty shall be respected; and their subordinates must know that their chiefs are not threatened men, men who are here today and gone tomorrow, but that their directions must be punctually and faithfully obeyed. Without this concentrated power we cannot face what lies before us. I should not think it would be very advantageous for the House to prolong this Debate this afternoon under conditions of public stress. Many facts are not clear that will be clear in a short time. We are to have a secret Session on Thursday, and I should think that would be a better opportunity for the many earnest expressions of opinion which Members will desire to make and for the House to discuss vital matters without having everything read the next morning by our dangerous foes.

The disastrous military events which have happened during the past fortnight have not come to me with any sense of surprise. Indeed, I indicated a fortnight ago as clearly as I could to the House that the worst possibilities were open; and I made it perfectly clear then that whatever happened in France would make no difference to the resolve of Britain and the British Empire to fight on, if necessary for years, if necessary alone. During the last few days we have successfully brought off the great majority of the troops we had on the line of communication in France; and seven-eighths of all the troops we have sent to France since the beginning of the war - that is to say, about 350,000 out of 400,000 men - are safely back in this country. Others are still fighting with the French, and fighting with considerable success in their local encounters against the enemy. We have also brought back a great mass of stores, rifles and munitions of all kinds which had been accumulated in France during the last nine months.

We have, therefore, in this Island today a very large and powerful military force. This force comprises all our best-trained and our finest troops, including scores of thousands of those who have already measured their quality against the Germans and found themselves at no disadvantage. We have under arms at the present time in this Island over a million and a quarter men. Behind these we have the Local Defense Volunteers, numbering half a million, only a portion of whom, however, are yet armed with rifles or other firearms. We have incorporated into our Defense Forces every man for whom we have a weapon. We expect very large additions to our weapons in the near future, and in preparation for this we intend forthwith to call up, drill and train further large numbers. Those who are not called up, or else are employed during the vast business of munitions production in all its branches - and their ramifications are innumerable - will serve their country best by remaining at their ordinary work until they receive their summons. We have also over here Dominions armies. The Canadians had actually landed in France, but have now been safely withdrawn, much disappointed, but in perfect order, with all their artillery and equipment. And these very high-class forces from the Dominions will now take part in the defense of the Mother Country.

Lest the account which I have given of these large forces should raise the question: Why did they not take part in the great battle in France? I must make it clear that, apart from the divisions training and organizing at home, only 12 divisions were equipped to fight upon a scale which justified their being sent abroad. And this was fully up to the number which the French had been led to expect would be available at the ninth month of the war. The rest of our forces at home have a fighting value for home defense which will, of course, steadily increase every week that passes. Thus, the invasion of Great Britain would at this time require the transportation across the sea of hostile armies on a very large scale, and after they had been so transported they would have to be continually maintained with all the masses of munitions and supplies which are required for continuous battle - as continuous battle it will surely be.

Here is where we come to the Navy - and after all, we have a Navy. Some people seem to forget that we have a Navy. For the last thirty years I have been concerned in discussions about the possibilities of oversea invasion, and I took the responsibility on behalf of the Admiralty, at the beginning of the last war, of allowing all regular troops to be sent out of the country. That was a very serious step to take, because our Territorials had only just been called up and were quite untrained. Therefore, this Island was for several months particularly denuded of fighting troops. The Admiralty at those days had confidence in their ability to prevent a mass invasion even though at that time the Germans had a magnificent battle fleet in the proportion of ten to sixteen, even though they were capable of fighting a general engagement every day and any day, whereas now they have only a couple of heavy ships worth speaking of the Scharnhorst and the Gneisenau. We are also told that the Italian Navy is to come out and gain sea superiority in these waters. If they seriously intend it, I shall only say that we shall be delighted to offer Signor Mussolini a free and safeguarded passage through the Strait of Gibraltar in order that he may play the part to which he aspires. There is a general curiosity in the British Fleet to find out whether the Italians are up to the level they were at in the last war or whether they have fallen off at all.

Therefore, it seems to me that as far as sea-borne invasion on a great scale is concerned, we are far more capable of meeting it today than we were at many periods in the last war and during the early months of this war, before our other troops were trained, and while the B.E.F. had proceeded abroad. Now, the Navy have never pretended to be able to prevent raids by bodies of 5,000 or 10,000 men flung suddenly across and thrown ashore at several points on the coast some dark night or foggy morning. The efficacy of sea power, especially under modern conditions, depends upon the invading force being of large size. It has to be of large size, in view of our military strength, to be of any use. If it is of large size, then the Navy have something they can find and meet and, as it were, bite on. Now, we must remember that even five divisions, however lightly equipped, would require 200 to 250 ships, and with modern air reconnaissance and photography it would not be easy to collect such an armada, marshal it, and conduct it across the sea without any powerful naval forces to escort it; and there would be very great possibilities, to put it mildly, that this armada would be intercepted long before it reached the coast, and all the men drowned in the sea or, at the worst, blown to pieces with their equipment while they were trying to land. We also have a great system of minefields, recently strongly reinforced, through which we alone know the channels. If the enemy tries to sweep passages through these minefields, it will be the task of the Navy to destroy the mine-sweepers and any other forces employed to protect them. There should be no difficulty in this, owing to our great superiority at sea.

But the question is whether there are any new methods by which those solid assurances can be circumvented. Odd as it may seem, some attention has been given to this by the Admiralty, whose prime duty and responsibility is to destroy any large sea-borne expedition before it reaches, or at the moment when it reaches, these shores. It would not be a good thing for me to go into details of this. It might put something in mind they have not thought of, and they would not be likely to put something in mind we haven’t thought of. All I will say is that untiring vigilance and untiring searching of the mind must be devoted to the subject, because, remember, the enemy is crafty and cunning and full of novel treacheries and stratagems.

This brings me, naturally, to the great question of invasion from the air, and of the impending struggle between the British and German Air Forces. It seems quite clear that no invasion on a scale beyond the capacity of our land forces to crush speedily is likely to take place from the air until our Air Force has been definitely overpowered. In the meantime, there may be raids by parachute troops and attempted descents of airborne soldiers. We should be able to give those gentry a warm reception both in the air and on the ground, if they reach it in any condition to continue the dispute. But the great question is: Can we break Hitler's air weapon? Now, of course, it is a very great pity that we have not got an Air Force at least equal to that of the most powerful enemy within striking distance of these shores. But we have a very powerful Air Force which has proved itself far superior in quality, both in men and in many types of machine, to anything we have met so far in the numerous and fierce air battles which have been fought with the Germans. In France, where we were at a considerable disadvantage and lost a lot of machines on the ground when they were standing round the aerodromes, we were accustomed to inflict in the air losses of as much as two and two-and-a-half to one. In the fighting over Dunkirk, which was a sort of no-man's-land, we undoubtedly beat the German Air Force, and gained the mastery of the local air, inflicting here a loss of three or four to one day after day. Anyone who looks at the photographs which were published a week or so ago of the re-embarkation, showing the masses of troops assembled on the beach and forming an ideal target for hours at a time, must realize that this re-embarkation would not have been possible unless the enemy had resigned all hope of recovering air superiority at that time and at that place.

In the defense of this Island the advantages to the defenders will be much greater than they were in the fighting around Dunkirk. We hope to improve on the rate of three or four to one which was realized at Dunkirk; and in addition all our injured machines and their crews which get down safely-and, surprisingly, a very great many injured machines and men do get down safely in modern air fighting-all of these will fall, on friendly soil and live to fight another day; whereas all the injured enemy machines and their complements will be total losses as far as the war is concerned.

During the great battle in France, we gave very powerful and continuous aid to the French Army, both by fighters and bombers; but in spite of every kind of pressure we never would allow the entire metropolitan fighter strength of the Air Force to be consumed. This decision was painful, but it was also right, because the fortunes of the battle in France could not have been decisively affected even if we had thrown in our entire fighter force. That great battle was lost by the unfortunate strategical opening, by the extraordinary and unforseen power of the armored columns, and by the great preponderance of the German Army in numbers. Our fighter Air Force might easily have been exhausted as a mere accident in that great struggle, and then we should have found ourselves at the present time in a very serious plight. But as it is, I am happy to inform the House that our fighter strength is stronger at the present time relatively to the Germans, who have suffered terrible losses, than it has ever been; and consequently we believe ourselves possessed of the capacity to continue the war in the air under better conditions than we have ever experienced before. I look forward confidently to the exploits of our fighter pilots - these splendid men, this brilliant youth - who will have the glory of saving their native land, their island home, and all they love, from the most deadly of all attacks.

There remains, of course, the danger of bombing attacks, which will certainly be made very soon upon us by the bomber forces of the enemy. It is true that the German bomber force is superior in numbers to ours; but we have a very large bomber force also, which we shall use to strike at military targets in Germany without intermission. I do not at all underrate the severity of the ordeal which lies before us; but I believe our countrymen will show themselves capable of standing up to it and carry on in spite of it, at least as well as any other people in the world. Much will depend upon this; every man and every woman will have the chance to show the finest qualities of their race, and render the highest service to their cause. For all of us, at this time, whatever our sphere, our station, our occupation or our duties, it will be a help to remember the famous lines: He nothing common did or mean, Upon that memorable scene.

I have thought it right upon this occasion to give the House and the country some indication of the solid, practical grounds upon which we base our inflexible resolve to continue the war. There are a good many people who say: "Never mind. Win or lose, sink or swim, better die than submit to tyranny - and such a tyranny." And I do not dissociate myself from them. But I can assure them that our professional advisers of the three Services unitedly advise that we should carry on the war, and that there are good and reasonable hopes of final victory. We have fully informed and consulted all the self-governing Dominions, these great communities far beyond the oceans who have been built up on our laws and on our civilization, and who are absolutely free to choose their course, but are absolutely devoted to the ancient Motherland, and who feel themselves inspired by the same emotions which lead us to stake our all upon duty and honor. We have fully consulted them, and I have received from their Prime Ministers, Mr. Mackenzie King of Canada, Mr. Menzies of Australia, Mr. Fraser of New Zealand, and the great General Smuts of South Africa - that wonderful man, with his immense profound mind, and his eye watching from a distance the whole panorama of European affairs - I have received from all these eminent men, who all have Governments behind them elected on wide franchises, who are all there because they represent the will of their people, messages couched in the most moving terms in which they endorse our decision to fight on, and they declare themselves ready to share our fortunes and to persevere to the end. That is what we are going to do.

We may now ask ourselves: in what way has our position worsened since the beginning of the war? It has worsened by the fact that the Germans have conquered a large part of the coast line of Western Europe, and many small countries have been overrun by them. This aggravates the possibilities of air attack and adds to our naval preoccupations. It in no way diminishes, but on the contrary definitely increases, the power of our long-distance blockade. Similarly, the entrance of Italy into the war increases the power of our long-distance blockade. We have stopped the worst leak of all by that. We do not know whether military resistance will come to an end in France or not, but should it do so, then of course the Germans will be able to concentrate their forces, both military and industrial, upon us. But for the reasons I have given you earlier these will not be found so easy to apply their military forces on this Island in great strength. If invasion has become more imminent, as no doubt it has, we, being relieved from the task of maintaining a large army in France, have far larger and more efficient forces to meet it.

If Hitler can bring under his despotic control the industries of the countries he has conquered, this will add greatly to his already vast armament output. On the other hand, this will not happen immediately, and we are now assured of immense, continuous and increasing support in supplies and munitions of all kinds from the United States; and especially of aeroplanes and pilots from the Dominions and across the oceans coming from regions which are beyond the reach of enemy bombers.

I do not see how any of these factors can operate to our detriment on balance before the winter comes; and the winter will impose a strain upon the Nazi regime, with almost all Europe writhing and starving under its cruel heel, which, for all their ruthlessness, will run them very hard. We must not forget that from the moment when we declared war on September the 3rd it was always possible for Germany to turn all her Air Force upon this country, together with any other devices of invasion she might conceive, and that France could have done little or nothing to prevent her doing so. We have, therefore, lived under this danger, in principle and in a slightly modified form, during all these months. In the meanwhile, however, we have enormously improved our methods of defense, and we have learned what we had no right to claim at the beginning, namely, that the individual aircraft and the individual British pilot have a sure and definite superiority. Therefore, in casting up this dread balancesheet and contemplating our dangers with a disillusioned eye, I see great reason for intense vigilance and exertion, but none whatever for panic or despair.

During the first four years of the last war from 1914 to 1918 the Allies experienced nothing but disaster and disappointment. That was our constant fear: one blow after another, terrible losses. And yet at the end of those four years the morale of the Allies was higher than that of the Germans, who had moved from one aggressive triumph to another, and who stood everywhere triumphant invaders of the lands into which they had broken. During that war we repeatedly asked ourselves this question: "How are we going to win?" And no one was able ever to answer it with much precision, until at the end, quite suddenly, quite unexpectedly, our terrible foe collapsed before us, and we were so glutted with victory that in our folly we threw it away.

We do not yet know what will happen in France or whether the French resistance will be prolonged, both in France and in the French Empire overseas. The French Government will be throwing away great opportunities and casting adrift their future if they do not continue the war in accordance with their Treaty obligations, from which we have not felt able to release them. The House will have read the historic declaration in which, at the desire of many Frenchmen - and of our own hearts - we have proclaimed our willingness at the darkest hour in French history to conclude a union of common citizenship in this struggle. However matters may go in France or with the French Government, or other French Governments, we in this Island and in the British Empire will never lose our sense of comradeship with the French people. If we are now called upon to endure what they have been suffering, we shall emulate their courage, and if final victory rewards our toils they shall share the gains, aye, and freedom shall be restored to all. We abate nothing of our just demands; not one jot or tittle do we recede. Czechs, Poles, Norwegians, Dutch and Belgians have joined their causes to our own. All these shall be restored.

What General Weygand called the Battle of France is over. I expect that the Battle of Britain is about to begin. Upon this battle depends the survival of Christian civilization. Upon it depends our own British life, and the long continuity of our institutions and our Empire. The whole fury and might of the enemy must very soon be turned on us. Hitler knows that he will have to break us in this Island or lose the war. If we can stand up to him, all Europe may be free and the life of the world may move forward into broad, sunlit uplands. But if we fail, then the whole world, including the United States, including all that we have known and cared for, will sink into the abyss of a new Dark Age made more sinister, and perhaps more protracted, by the lights of perverted science. Let us therefore brace ourselves to our duties, and so bear ourselves that, if the British Empire and its Commonwealth last for a thousand years, men will still say: "This was their finest hour."

Deze vertaling is van de hand van Michaël Baeyens. Hij heeft zo getrouw mogelijk Churchills bewoordingen bewaard. Dat de toespraak in het Nederlands dan hier en daar zwaar klinkt, is een logisch gevolg.

Hun mooiste uur
18 juni 1940
Het Lagerhuis

Ik sprak die andere keer over de kolossale militaire ramp die plaatsvond toen het Franse Oppercommando de noordelijke Legers niet terugtrok uit België op het moment dat zij wisten dat het Franse front definitief gebroken was te Sedan en langs de Maas. Deze vertraging leidde tot het verlies van vijftien of zestien Franse divisies, en stelde gedurende de kritieke periode het geheel van de Britse Expeditiemacht buiten werking. Ons Leger en 120.000 Franse troepen werden inderdaad door de Britse Zeemacht gered vanuit Duinkerke, maar enkel met het verlies van hun kanonnen, voertuigen en modern materiaal. Het kostte onvermijdelijk een paar weken om dat verlies te herstellen, en tijdens de eerste twee van die weken werd de strijd in Frankrijk verloren. Als wij de heldhaftige weerstand in acht nemen die het Franse leger aan de dag legde tegen een grote overmacht in deze strijd, de enorme verliezen die de vijand werden toegebracht en de onmiskenbare uitputting van de vijand, is het goed mogelijk dat deze 25 divisies van de best getrainde en best uitgeruste troepen de balans hadden kunnen keren. Generaal Weygand moest echter zonder hen vechten. Slechts drie Britse divisies of het equivalent daarvan konden in de linie staan met hun Franse kameraden. Zij hebben zwaar geleden, maar zij hebben goed gevochten. Wij stuurden elke mogelijke man naar Frankrijk zodra wij hun formaties opnieuw konden uitrusten en vervoeren.

Ik vermeld deze feiten niet met het doel beschuldigingen te uiten. Zoiets beschouw ik als volkomen nutteloos en zelfs schadelijk. Wij kunnen het ons niet veroorloven. Ik vermeld ze om uit te leggen waarom wij niet beschikten – terwijl wij wel hadden kunnen beschikken – over twaalf à veertien Britse divisies die aan het front streden van deze grote slag in plaats van slechts drie. Nu schuif ik dat allemaal terzijde. Ik plaats het op het schap waar de historici, als zij tijd hebben, hun documenten zullen selecteren om hun verhalen te vertellen. Wij moeten denken aan de toekomst en niet aan het verleden. In kleine mate is dat ook van toepassing op onze eigen zaken thuis. Velen zouden een onderzoek willen instellen in het Lager Huis naar het gedrag van de Regeringen – en dat van de Parlementen, want ook zij zijn betrokken – tijdens de jaren die naar deze catastrofe geleid hebben. Zij pogen diegenen te beschuldigen die verantwoordelijk waren voor de koersbepaling van onze zaken. Ook dat zou een dwaas en uiterst schadelijk proces vormen. Te veel mensen zijn erbij betrokken. Laat elke man zijn eigen geweten en zijn eigen toespraken doorzoeken. Ik doorzoek dat vaak genoeg bij mijzelf.

Van het volgende ben ik absoluut zeker: als wij een strijd ontketenen tussen het verleden en het heden zullen wij ontdekken dat wij de toekomst verloren hebben. Daarom kan ik niet aanvaarden dat er onderscheid gemaakt wordt tussen Leden van de huidige Regering. Zij werd gevormd op een moment van crisis, om alle Partijen en alle opinieblokken te verenigen. Zij heeft de vrijwel unanieme goedkeuring ontvangen van de beide Huizen van het Parlement. Haar Leden zullen elkaar bijstaan en, onderworpen aan het gezag van het Lager Huis, zullen wij het land regeren en de oorlog vechten. Het is absoluut noodzakelijk op een moment als dit dat elke Minister gerespecteerd wordt die elke dag poogt zijn plicht te doen; en hun ondergeschikten moeten weten dat hun oversten geen bedreigde mannen zijn, mannen die vandaag aanwezig zijn en morgen verdwenen, maar dat hun richtlijnen punctueel en getrouw opgevolgd moeten worden. Zonder deze geconcentreerde kracht kunnen wij niet aanpakken wat voor ons ligt. Ik meen niet dat het voordelig zou zijn voor het Huis om dit Debat deze namiddag voort te zetten onder omstandigheden van openbare spanning. Veel feiten zijn onduidelijk die weldra duidelijk zullen zijn. Op donderdag houden wij een geheime Zitting, en dat zal naar ik meen een betere gelegenheid zijn voor de vele eerlijke opinieverklaringen die de Leden zullen willen maken, en om het Huis vitale aangelegenheden te laten bespreken zonder dat onze gevaarlijke vijanden de volgende dag alles kunnen lezen.

De rampzalige militaire gebeurtenissen die plaatsvonden in de voorbije twee weken vormen voor mij geen enkele verrassing. Meer nog, twee weken geleden beduidde ik het Huis zo duidelijk als ik kon dat de slechtste mogelijkheden open lagen; en ik maakte het toen volkomen duidelijk dat wat er ook mocht gebeuren in Frankrijk geen enkel verschil zou maken voor de vastberadenheid van GrootBrittannië en het Britse Rijk om door te vechten, indien noodzakelijk jarenlang, indien noodzakelijk alleen. Gedurende de voorbije dagen hebben wij met succes de grote meerderheid van de troepen teruggebracht die wij in Frankrijk konden bereiken; en zeven achtste van alle troepen die wij naar Frankrijk gestuurd hebben sinds het begin van de oorlog – dat wil zeggen, ongeveer 350.000 van de 400.000 mannen – zijn veilig terug in dit land. Anderen vechten nog steeds samen met de Fransen, en met aanzienlijk succes vechten zij in hun lokale schermutselingen met de vijand. Wij hebben ook een grote hoeveelheid voorraden, geweren en munitie allerhande teruggebracht die tijdens de voorbije negen maanden verzameld waren in Frankrijk.

Vandaag hebben wij op dit Eiland dus een heel grote en krachtige militaire strijdmacht. Deze macht omvat al onze best getrainde en meest uitmuntende troepen, inclusief vele duizenden van diegenen die hun kwaliteiten al gemeten hebben met de Duitsers en ontdekten dat zij niet in het nadeel waren. Momenteel beschikken wij op dit Eiland over een miljoen en een kwart mannen onder de wapens. Naast hen hebben wij de Vrijwilligers voor Lokale Defensie, een half miljoen in aantal, waarvan echter nog maar een deel gewapend is met geweren of andere vuurwapens. Wij hebben in onze Defensieve Troepen elke man een plaats gegeven voor wie wij een wapen hebben. Wij verwachten aanzienlijke toevoegingen aan ons wapenarsenaal in de nabije toekomst, en ter voorbereiding daarvan zijn wij van plan om vanaf nu nog grote aantallen op te roepen, te drillen en te trainen. Zij die niet worden opgeroepen, of die tewerkgesteld zijn in de enorme onderneming van munitieproductie in al zijn takken – en de vertakkingen zijn ontelbaar – zullen hun land het beste dienen door op hun gewone werk te blijven tot zij hun oproep ontvangen. Wij hebben hier ook legers van de Dominions. De Canadezen waren eigenlijk geland in Frankrijk, maar zij zijn nu veilig teruggetrokken, erg teleurgesteld, maar volkomen ordelijk, met al hun artillerie en uitrusting. En deze eersteklas troepen van de Dominions zullen nu deelnemen aan de verdediging van het Moederland.

Opdat mijn verslag over deze grote legers niet de vraag zou doen rijzen: Waarom namen zij niet deel aan de grote slag in Frankrijk? moet ik duidelijk maken dat, afgezien van de divisies die thuis trainden en georganiseerd werden, slechts 12 divisies voldoende uitgerust waren om te vechten op een schaal die rechtvaardigde dat zij naar het buitenland gestuurd werden. En dat was niets minder dan het aantal dat de Fransen te verwachten gekregen hadden dat beschikbaar zou zijn in de negende maand van de oorlog. De rest van onze troepen thuis beschikken over een strijdwaarde voor de verdediging van het thuisland die uiteraard gestaag zal stijgen met elke week die voorbijgaat. De invasie van GrootBrittannië zou op dit moment dus het transport over zee vereisen van vijandelijke legers op erg grote schaal, en na een dergelijk transport zouden zij voortdurend bevoorraad moeten worden met de massa munitie en voorraden die vereist zijn voor onafgebroken strijd – en onafgebroken strijd zal het zonder twijfel zijn.

Het is op dit punt dat wij bij de Zeemacht komen – en uiteindelijk hebben wij een Zeemacht. Sommige mensen schijnen te vergeten dat wij een Zeemacht hebben. De voorbije dertig jaar ben ik betrokken geweest bij discussies over de mogelijkheden van een overzeese invasie, en bij het begin van de vorige oorlog nam ik namens de Admiraliteit de verantwoordelijkheid om toe te staan dat alle reguliere troepen het land uit gestuurd werden. Dat was een heel ernstige stap, want onze Vrijwilligers waren nog maar pas opgeroepen, en zij waren volkomen ongetraind. Dit Eiland was dus gedurende verschillende maanden opmerkelijk ontdaan van strijdkrachten. De Admiraliteit had toen vertrouwen in haar mogelijkheid om een massale invasie te voorkomen, ook al bezaten de Duitsers op dat moment een schitterende vloot slagschepen, met een verhouding van tien tot zestien, ook al konden zij een algemeen treffen uitvechten, dag na dag en wanneer ook, terwijl zij nu slechts enkele zware schepen hebben die een vermelding waard zijn, de Scharnhorst en de Gneisenau. Het is ons ook verteld dat de Italiaanse Zeemacht van plan is tevoorschijn te komen en superioriteit op zee te winnen in deze wateren. Zijn zij dat werkelijk van plan, dan zal ik enkel zeggen dat wij verrukt zullen zijn Signor Mussolini een vrije en veilige doorgang te bieden doorheen de Straat van Gibraltar, zodat hij de rol kan spelen die hij ambieert. In de Britse Vloot heerst er een algemene nieuwsgierigheid om uit te zoeken of de Italianen nog steeds het niveau bereiken dat zij bezaten in de vorige oorlog, of dat zij ook maar enigszins verzwakt zijn.

Het schijnt mij dan ook toe dat, in zover het een invasie over zee op grote schaal betreft, wij vandaag heel wat beter in staat zijn om ze aan te pakken dan wij dat waren op veel momenten in de vorige oorlog en tijdens de beginmaanden van deze oorlog, voor onze andere troepen getraind werden, en terwijl de Britse Expeditiemacht naar het buitenland was getrokken. De Zeemacht heeft echter nooit beweerd in staat te zijn om snelle aanvallen te voorkomen door eenheden van 5.000 of 10.000 man die plotseling worden overgezet en aan land gezet op verschillende punten langs de kust, 's nachts in het duister, of op een mistige ochtend. Zeemacht, vooral onder moderne omstandigheden, kan enkel efficiënt functioneren als de invasiemacht van aanzienlijke grootte is. In het licht van onze militaire sterkte moet zij wel aanzienlijk zijn om van enig nut te zijn. Is zij groot, dan heeft de Zeemacht iets dat zij kan vinden, tegemoet treden en, om het zo uit te drukken, waar zij haar tanden in kan zetten. Laat ons nu niet vergeten dat zelfs vijf divisies, hoe licht bewapend zij ook mogen zijn, 200 tot 250 schepen zouden vereisen, en met moderne luchtverkenningstechnieken en fotografie zou het niet eenvoudig zijn om een dergelijke armada te verzamelen, te dirigeren, en over de zee te sturen zonder een krachtige zeeescorte; en er zouden heel grote kansen bestaan, om het zacht uit te drukken, dat deze armada onderschept zou worden lang voor zij de kust bereikt en dat alle mannen zouden verdrinken in zee of, in het slechtste geval, dat zij aan stukken geschoten zouden worden met hun uitrusting terwijl zij probeerden te landen. Wij hebben ook een uitstekend systeem van mijnenvelden die onlangs zwaar versterkt werden, en enkel wij kennen de kanalen er doorheen. Probeert de vijand passages doorheen deze mijnenvelden te creëren, dan zal het de taak zijn van de Zeemacht om de mijnenvegers te vernietigen, samen met alle andere troepen die ontplooid zijn om hen te beschermen. Gezien onze superioriteit op zee zou dat geen probleem mogen vormen.

De vraag is echter of er nieuwe methodes zijn die deze stevige garanties kunnen omzeilen. Hoe vreemd het ook mag lijken, deze zaak heeft enige aandacht gekregen van de Admiraliteit, van wie de voornaamste plicht en verantwoordelijkheid de vernietiging is van elke grote zeeinvasie, voordat zij, of op het moment dat zij deze kusten bereikt. Het zou geen goede zaak zijn als ik hier in detail treed. Het zou hen misschien aan iets doen denken waar wij niet aan gedacht hebben, en het is niet waarschijnlijk dat zij iets bedenken waar wij niet aan gedacht hebben. Ik wil enkel zeggen dat niet aflatende waakzaamheid en niet aflatend mentaal zoeken aan het onderwerp gewijd moeten worden, want, onthoud, de vijand is sluw en geslepen en vol van nieuw verraad en plannen.

Dat brengt mij vanzelfsprekend bij de grote vraag van invasie uit de lucht, en bij de op handen zijnde strijd tussen de Britse en Duitse Luchtmachten. Het lijkt overduidelijk dat er tot onze luchtmacht definitief overmeesterd is geen invasie uit de lucht zal plaatsvinden van een zodanige omvang dat zij uitstijgt boven de capaciteiten van onze landtroepen om haar snel te verpletteren. Intussen kunnen er raids komen van parachutisten en pogingen om luchtlandingstroepen te doen landen. Wij zouden in staat moeten zijn om die heren een warme ontvangst te bieden, zowel in de lucht als op de grond, als zij die bereiken in een toestand die hen toestaat het dispuut voort te zetten. De grote vraag is echter: kunnen wij Hitlers luchtwapen breken? Nu, het is uiteraard heel erg jammer dat wij geen Luchmacht hebben die minstens gelijk is aan die van de meest krachtige vijand binnen aanvalsafstand van deze kusten. Wij hebben echter een heel krachtige Luchtmacht die bewezen heeft van uiterst superieure kwaliteit te zijn, zowel wat mannen als vele types van toestellen betreft, ten opzichte van alles wat wij tot dusver ontmoet hebben in de talrijke en hevige luchtgevechten die wij hebben uitgevochten met de Duitsers. In Frankrijk, waar wij aanzienlijk in het nadeel waren en waar wij heel wat toestellen verloren op de grond toen zij op de vliegvelden stonden, waren wij het gewend om in de lucht verliezen toe te brengen van twee op één en twee en een half op één. In de gevechten boven Duinkerke, dat een soort niemandsland was, versloegen wij ongetwijfeld de Duitse Luchtmacht, wij verkregen het meesterschap over het lokale luchtruim, en wij brachten dag na dag verliezen toe van drie of vier op één. Iedereen die de foto's bekijkt die zowat een week geleden gepubliceerd werden over de herinscheping, foto's die beelden tonen van massa's troepen die verzameld waren op het strand en die urenlang een ideaal doelwit vormden, moet beseffen dat deze herinscheping niet mogelijk geweest zou zijn tenzij de vijand alle hoop had laten varen om op dat ogenblik en op die plaats de superioriteit in de lucht terug te winnen.

Bij de verdediging van dit eiland zullen de voordelen voor de verdedigers veel groter zijn dan zij waren bij de gevechten rond Duinkerke. Wij hopen beter te kunnen doen dan de schaal van drie tot vier op één die verwezenlijkt werd te Duinkerke; en bovendien zullen al onze gewonde machines en hun bemanning die veilig de grond bereiken – en, verrassend genoeg, heel erg veel gewonde machines en hun mannen bereiken daadwerkelijk veilig de grond in de moderne luchtgevechten – zullen allemaal levend op vriendelijke bodem terechtkomen zodat zij opnieuw het strijdperk kunnen betreden; terwijl alle gewonde machines van de vijand samen met hun bemanning volledig verloren zullen zijn wat de oorlog aangaat.

Tijdens de grote slag in Frankrijk gaven wij uiterst krachtige en voortdurende steun aan het Franse Leger, zowel onder de vorm van jachtvliegtuigen als bommenwerpers; maar druk van gelijk welke soort ten spijt stonden wij nooit toe dat alle jachtvliegtuigen uit ons thuisland betrokken raakten. Die beslissing was pijnlijk, maar zij was ook correct, want wij hadden het lot van de slag in Frankrijk niet beslissend kunnen beïnvloeden, ook al hadden wij al onze jachtvliegtuigen in de strijd geworpen. Die grote slag werd verloren door de onfortuinlijke strategische openingszet, door de buitengewone en onvoorziene kracht van de pantserkolonnes, en door het grote numerieke overwicht van het Duitse Leger. De jachtvliegtuigen hadden zich gemakkelijk kunnen uitputten in een onbetekenend voorval in die grote slag, en dan zouden wij op dit moment in zeer slechte papieren gezeten hebben. Zoals de zaken nu staan, ben ik echter blij het Huis te kunnen melden dat de relatieve kracht van onze jachtvliegtuigen groter is dan ooit ten opzichte van de Duitsers, die vreselijke verliezen geleden hebben; en ten gevolge daarvan menen wij te beschikken over de mogelijkheid om de luchtoorlog voort te zetten onder betere omstandigheden dan wij ooit tevoren ervaren hebben. Ik kijk met vertrouwen uit naar de prestaties van onze jachtpiloten – deze schitterende mannen, deze briljante jeugd – aan wie de glorie zal toekomen hun geboorteland, hun eilandhuis, en al wat zij liefhebben te redden van de meest dodelijke van alle aanvallen.

Er blijft uiteraard het gevaar van bomaanvallen, die zonder twijfel in de heel nabije toekomst uitgevoerd zullen worden door de bommenwerpers van de vijand. Het is waar dat de Duitse bommenwerpers numeriek superieur zijn aan het onze; maar ook wij beschikken over een uiterst groot aantal bommenwerpers, die wij zullen gebruiken om onophoudelijk militaire doelwitten in Duitsland te bestoken. Ik onderschat geenszins de ernst van de beproeving die ons te wachten staat; maar ik geloof dat onze landgenoten zullen tonen dat zij in staat zijn er tegenin te gaan en door te gaan ondanks de beproeving, op zijn minst even goed als enig ander volk ter wereld. Veel zal hiervan afhangen; elke man en elke vrouw zullen de kans hebben om de hoogste kwaliteiten van hun ras te tonen, en hun zaak de grootste dienst te bewijzen. Voor elk van ons, op dit ogenblik, waar wij ons ook bevinden, waar wij ook geplaatst zijn, wat onze taak of onze verplichtingen ook zijn, zal het een hulp zijn de beroemde regels in gedachten te houden: Niets laag deed hij of kwaadaardig, Op dat tafereel zo gedenkwaardig.

Het lijkt mij op deze gelegenheid gepast om het Huis en het land enige aanwijzing te geven van de stevige, praktische redenen waarop wij onze onbuigzame vastberadenheid baseren om de oorlog voort te zetten. Er zijn heel wat mensen die zeggen: “Laat maar. Winnen of verliezen, verdrinken of zwemmen, het is beter te sterven dan toe te geven aan tyrannie – en wat voor een tyrannie.” En ik distantieer mijzelf niet van hen. Ik kan hen echter verzekeren dat onze professionele adviseurs van de drie Krijgsmachtonderdelen eenstemmig adviseren dat wij de oorlog moeten voortzetten, en dat er goede en redelijke hoop bestaat op de eindoverwinning. Wij hebben alle zelfregerende Dominions volledig geïnformeerd en geconsulteerd, deze grootse gemeenschappen ver over de oceanen die op onze wetten en op onze beschaving gebouwd zijn, en die volledig vrij zijn om hun eigen koers te kiezen, maar die volledig toegewijd zijn aan het oude Moederland, en die geïnspireerd zijn door dezelfde emoties die ons ertoe brengen alles te verwedden op plicht en eer.

Wij hebben hen volledig geconsulteerd, en ik heb van hun Eerste Ministers, Mijnheer Mackenzie King van Canada, Mijnheer Menzies van Australië, Mijnheer Fraser van NieuwZeeland, en de grote Generaal Smuts van Zuid-Afrika – die prachtige man, met zijn immens diepe geest, en zijn blik die van een afstand het volledige panorama van de Europese aangelegenheden volgt – ik heb van al deze vooraanstaande mannen, die elk een Regering achter zich hebben, verkozen op basis van uitgebreid stemrecht, die allen daar zijn omdat zij de wil van hun volk vertegenwoordigen, boodschappen ontvangen, opgesteld in de meest roerende bewoordingen, waarmee zij onze beslissing bekrachtigen om door te vechten, en zij zich bereid verklaren om ons lot te delen en vol te houden tot het einde. Dat is wat wij zullen doen.

Wij kunnen onszelf nu de vraag stellen: op welke manier is onze positie verslechterd sinds het begin van de oorlog? Zij is verslechterd door het feit dat de Duitsers een groot deel veroverd hebben van de kustlijn van West-Europa, en dat veel kleine landen door hen onder de voet gelopen zijn. Dat verhoogt de kansen op een luchtaanval en het bezorgt ons meer kopzorgen op zee. Het vermindert geenszins, maar verhoogt daarentegen zonder twijfel de kracht van onze lange afstandsblokkade. Ook de intrede van Italië in de oorlog verhoogt de kracht van onze lange afstandsblokkade. Daardoor hebben wij het meest ernstige lek gedicht. Wij weten niet of het militaire verzet in Frankrijk tot een einde zal komen, maar indien dat gebeurt, dan zullen de Duitsers uiteraard hun krachten op ons kunnen concentreren, zowel militair als industrieel. Omwille van de redenen die ik u eerder heb gegeven, zullen zij hun strijdkrachten echter niet zo gemakkelijk in grote sterkte kunnen concentreren op dit Eiland. Als het gevaar op invasie is toegenomen, en dat is het ongetwijfeld, dan hebben wij, nu wij ontheven zijn van de taak om een groot leger te onderhouden in Frankrijk, een veel grotere en meer efficiënte strijdkracht om dat gevaar tegemoet te treden.

Als Hitler de industrieën van de landen die hij heeft veroverd onder zijn despotische controle kan brengen, zal dat heel wat toevoegen aan zijn al reusachtige wapenproductie. Aan de andere kant zal dat niet onmiddellijk gebeuren, en wij zijn nu verzekerd van immense, voortdurende en toenemende steun op het vlak van voorraden en munitie allerhande van de Verenigde Staten; en vooral van vliegtuigen en piloten uit de Dominions en over de oceanen, komend uit gebieden die buiten het bereik liggen van vijandelijke bommenwerpers.

Ik zie niet in hoe eender welke van deze factoren de balans in ons nadeel kan beïnvloeden voor de winter komt; en de winter zal het Naziregime belasten, in een Europa dat vrijwel helemaal kronkelt en verhongert onder zijn wrede hiel, en dat hen, ondanks al hun meedogenloosheid, zwaar op de proef zal stellen. Wij mogen niet vergeten dat, zodra wij de oorlog verklaarden op drie september, Duitsland altijd de mogelijkheid had om zijn volledige Luchtmacht tegen dit land te gebruiken, samen met alle andere invasietuigen die bedacht konden worden, en dat Frankrijk weinig of niets kon doen om dat te verhinderen. Wij hebben dus onder deze dreiging geleefd, in principe en in licht gewijzigde vorm, gedurende al deze maanden. In de tussentijd hebben wij echter onze defensiemethodes enorm verbeterd, en wij zijn te weten gekomen wat wij aanvankelijk niet met recht en rede konden beweren, namelijk, dat het individuele toestel en de individuele Britse piloot beschikken over een zekere en definitieve superioriteit. Wanneer wij dus de angstwekkende balans opmaken en met een gedesillusioneerd oog onze gevaren beschouwen, zie ik goede redenen voor intensieve waakzaamheid en zware inspanningen, maar geen enkele reden tot paniek of wanhoop.

Gedurende de eerste vier jaren van de laatste oorlog van 1914 tot 1918 ervoeren de Geallieerden niets anders dan rampspoed en ontgoocheling. Dat was onze voortdurende angst: de ene slag na de andere, verschrikkelijke verliezen. En toch was op het einde van die vier jaar het moreel van de Geallieerden hoger dan dat van de Duitsers, die van de ene agressieve triomf naar de andere getrokken waren, en die overal de triomfantelijke indringers waren van de landen waar zij waren binnengebroken. Gedurende die oorlog stelden wij onszelf herhaaldelijk de vraag: “Hoe zullen wij winnen?” En niemand was ooit in staat om dat heel precies te beantwoorden, tot op het einde, toen heel plots, heel onverwacht, onze vreselijke vijand voor ons instortte en wij ons zo volvraten met de overwinning dat wij ze in onze waanzin weggooiden.

Wij weten nog niet wat er in Frankrijk zal gebeuren en of het Franse verzet zal voortduren, zowel binnen Frankrijk als in het Franse Rijk overzee. De Franse regering zal grote kansen weggooien en haar toekomst overleveren aan onzekerheid als zij de oorlog niet voortzet in overeenstemming met haar verplichtingen binnen het Verdrag, waarvan wij niet het gevoel hadden dat wij haar konden ontheffen. Het Huis zal de historische afkondiging gelezen hebben waarin wij, als antwoord op het verlangen van vele Fransen – en van onze eigen harten – onze bereidheid hebben uitgesproken om in het donkerste uur van de Franse geschiedenis een unie te sluiten van gedeeld burgerschap in deze strijd. Hoe de zaken in Frankrijk of met de Franse Regering, of met andere Franse Regeringen, ook mogen uitdraaien, wij op dit Eiland en in het Britse Rijk zullen nooit ons gevoel van kameraadschap met het Franse volk verliezen. Als wij nu opgeroepen worden om datgene door te maken wat zij geleden hebben, dan zullen wij dezelfde moed aan de dag leggen, en als de eindoverwinning ons zwoegen beloont, dan zullen zij delen in de opbrengsten, ja, en de vrijheid zal hersteld worden voor iedereen. Wij doen niets af van onze rechtvaardige eisen; niet één jota of tittel laten wij vallen. Tsjechen, Polen, Noren, Nederlanders en Belgen hebben hun zaak met de onze verbonden. Allemaal zullen zij hersteld worden.

Wat Generaal Weygand omschreef als de Slag om Frankrijk is voorbij. Ik verwacht dat de Slag om Groot-Brittannië op het punt staat te beginnen. Op deze strijd steunt het overleven van de christelijke beschaving. Ons eigen Britse leven steunt erop, en de lange continuïteit van onze instellingen en ons Rijk. De volledige furie en macht van de vijand zullen heel spoedig tegen ons gericht worden. Hitler weet dat hij ons op dit Eiland zal moeten breken of de oorlog verliezen. Als wij tegen hem kunnen ingaan, kan heel Europa vrij worden en het leven van de wereld kan voorwaarts gaan in wijdse, zonnige hooglanden. Falen wij echter, dan zal de hele wereld, de Verenigde Staten inbegrepen, inclusief alles dat wij gekend hebben en waar wij om gegeven hebben, in de afgrond verzinken van een nieuw Donker Tijdperk dat nog onheilspellender zal zijn en misschien nog langer zal duren door de lichten van de geperverteerde wetenschap. Laten wij ons daarom voorbereiden op onze plichten en ons zo gedragen dat, als het Britse Rijk en zijn Commonwealth duizend jaar blijven bestaan, de mensen zullen zeggen: “Dit was hun mooiste uur.”