Soms kan het voor een goede interpretatie van een film de meest elementaire informatie heel handig zijn. Dit geldt met name bij oorlogsfilms. Met het jaartal en het land van productie als enige informatie kun je al een aantal veronderstellingen maken. En je zult merken dat je er niet zo vaak naast zit. Maar waarom zou je dat doen? Je wil misschien wel gewoon vermaakt worden en de slechten van de goeden zien verliezen, het liefst ook nog met veel, heel veel explosies. Dat mag en daar is uiteraard niets mis mee. Maar weet waar je naar kijkt. Bij propagandafilms uit Nazi-Duitsland is het niet zo moeilijk voor te stellen wat er mis mee zal zijn, maar ook Europese en Amerikaanse films zijn niet altijd even correct.
Films vertellen vaak nog iets anders dan het verhaal alleen. De ene keer subtiel, de andere keer wat minder. Films die heel vaak iets meer willen vertellen zijn oorlogsfilms, en de meeste doen dat weinig subtiel. Feit is dat bij Amerikaanse films de steun van het Pentagon onontbeerlijk is voor de productie van groots opgezette oorlogsfilms. Producenten en filmmakers laten die steun zich over het algemeen welgevallen, want het levert ook vaak meer bioscoopbezoek op. Maar voor wat hoort wat, dus heeft het Pentagon ook iets in de melk te brokkelen. En dat ‘iets’ is over het algemeen zeggenschap over het script. Een film gesteund door het Pentagon zal dan ook nooit de Amerikaanse visie afvallen.
Een bijzonder type oorlogsfilm is de oorlogsfilm die is gemaakt tijdens de oorlog zelf. Voor het overgrote deel zijn dat propagandafilms waarvan het of de bedoeling is om het eigen volk de eigen superioriteit te laten zien en de rest, vriend en vijand, hun ondergeschikte rol of te laten zien hoe slecht de vijand wel niet is. "Sahara" is van het eerste type.

"Sahara" werd gedraaid in de eerste maanden van ’43. Bogart speelt de rol van Joe Gunn (!!!), een Amerikaanse sergeant op een M-3 tank in de Noord-Afrikaanse woestijn. Gunn en zijn bemanning maakten onderdeel uit van het Britse 8ste Leger dat werd verslagen door de Duitsers. In de gammele tank, genaamd Lulubelle, vertrekken de mannen naar het zuiden om aansluiting te zoeken bij de restanten van het Britse leger. Al snel stuiten ze op een Engelse medische eenheid, ten minste wat er van over is, die zich bij hun aansluit. In het gezelschap van de Engelsen ook een Fransman. De groep wordt steeds meer divers als ook een Soedanees en een door hem gevangen gehouden Italiaan zich bij hen aansluit. In eerste instantie wil Gunn de Italiaan niet meenemen, maar uiteindelijk kan hij het toch niet over zijn hart verkrijgen de man achter te laten in de droge woestijn. Omdat de mannen een tekort aan water hebben, moeten ze snel op zoek naar verse watervoorraden. De dichtstbijzijnde bron blijkt opgedroogd, dus moeten ze naar een bron die 80 km verderop in de woestijn ligt. Onderweg worden ze aangevallen door een Duits vliegtuig, maar door een list weten ze deze uit de lucht te schieten, waarna ze de piloot gevangen nemen. De piloot weet de mannen te vertellen dat Tobruk is gevallen. De schrik slaat de mannen om het hart, maar Bogart weet de mannen op te monteren en ze vervolgen hun weg naar de waterbron. Intussen is een compleet bataljon Duitsers ook op weg naar de bron. Wanneer onze helden daarachter komen, rest hen niets anders dan het verzinnen van een list.
De afloop van de film laat zich niet al te moeilijk raden, maar ook onwaarschijnlijkheden kunnen vermakelijk zijn.

"Sahara" is een Amerikaanse oorlogsfilm, dus zijn Amerikanen de baas. Ondanks het feit dat de Engelse officier hoger in rang is, geeft deze de Amerikaanse sergeant graag de leiding over de expeditie. Verder zijn er nog wel wat stereotypen: de Amerikaanse leider is de rust zelve en raakt nooit in paniek, de Fransman is temperamentvol, de Italiaan niet al te slim en de Duitser sluw en onbetrouwbaar. Het verhaal geeft aan dat iedereen kan samenwerken onder de bezielende leiding van een Amerikaan. Het allegaartje aan karakters moet dan ook een afspiegeling van de diverse Amerikaanse cultuur voorstellen.
Opmerkelijk is overigens wel het sterke karakter van de Soedanees. Zeker in de jaren veertig was het niet gebruikelijk dat een niet-blanke acteur een redelijk prominente rol speelde. Verdekt met de nodige humor geeft de man de nodige maatschappijkritiek, die anno 2005 nog verrassend actueel is. Aan de andere kant blijft het wel een propagandafilm, dus helemaal toevallig is het ook weer niet.

In 1995 werd voor de Amerikaanse kabeltelevisie een remake gemaakt met James Belushi in de rol van Joe Gunn. Remakes leveren zelden iets fatsoenlijks op, ook deze niet.