Chodron de Courcel, Geoffroy

Geboortedatum:: 11 september 1912 (Tours, Frankrijk)
Overlijdensdatum:: 9 december 1992 (Parijs, Frankrijk)
Nationaliteit:: Franse (1870-heden, Republiek)

Biografie

Als reserve-officier student, werd hij gedemobiliseerd met de rang van tweede luitenant in oktober 1933 en werd een doctor in de rechten, een graad in literatuur en een afgestudeerde van de School of Political Sciences.

Attaché bij de ambassade in Warschau van 1937 tot 1938, toen secretaris van de ambassade in Athene, werd hij gemobiliseerd in Istanbul en in september 1939 naar Beiroet gestuurd. Toegewezen aan de Generale Staf die het bevel voerde over het operatiegebied in het oostelijke Middellandse Zeegebied, tot april 1940, hij vertrok vervolgens met ontspanningsverlof en kwam in de eerste dagen van mei 1940 in Frankrijk aan.

Op 7 juni 1940 werd hij benoemd tot ordonnateur van generaal de Gaulle. Hij bood aan om haar te vergezellen bij haar vertrek uit Bordeaux naar Londen op 17 juni.

Eerste officier bij de Vrije Franse Strijdkrachten, op 18 juni 1940, was hij tot augustus 1941 stafchef van generaal de Gaulle. Geoffroy de Courcel werd in december 1941 toegewezen aan de Marokkaanse Spahis, aan de Army Corps Reconnaissance Group (GRCA) waar hij het bevel voerde over het 3e Auto-cannon Squadron waarmee hij deelnam aan de campagnes in Libië en Tunesië.

In de eerste maanden van 1942 voerde hij als leider van een gepantserde personeelsdrager talrijke patrouilles uit en nam hij deel aan verschillende gevechten in de Jock-kolom (tactische groep bestaande uit elementen van gemotoriseerde infanterie, een gesleepte artilleriebatterij, een peloton machinegeweren, een sectie van 75 mm antitankkanonnen en lichte elementen van luchtafweer, ingenieurs en radio-uitzendingen) in de Libische woestijn.

In april 1942 trad Kapitein de Courcel toe tot de Jourdier-squadrongroep in Egypte en nam het bevel over het 3e squadron op zich.

Binnen de GRCA, die het 1e Marokkaanse Spahis Marching Regiment werd, onderscheidde hij zich in de strijd om El Alamein, op 24 oktober 1942, door de infanterie-aanval oordeelkundig te ondersteunen met zijn vuren, vervolgens door zijn terugtrekking te beschermen en opnieuw op 5 november 6 en 7, 1942, het achtervolgen van een terugtrekkende vijand.

Hij onderscheidde zich op 6 maart 1943 in Tunesië in de slag bij Oued Gragour, waar hij, verantwoordelijk voor het verbieden van de weg naar Foum Tataouine voor de vijand, deze weg hield tegen een zeer superieure vijand; hij is gewond tijdens de slag.

Als gepromoveerd squadronleider onderscheidde hij zich opnieuw op 14, 15 en 16 april 1943 in de westelijke regio van Jebel Fadloum door het vijandelijke systeem binnen te gaan en verliezen toe te brengen.

Geoffroy Chodron de Courcel werd op 13 juli 1943 en tot juni 1944 in Algiers aangesteld als adjunct-directeur van het kabinet van generaal de Gaulle. Daarna was hij tot augustus 1944 regionaal commissaris van de Republiek op missie in de Bevrijde Gebieden en daarna, tot april 1945, regionaal commissaris van de Republiek, belast met de diensten van Elzas-Lotharingen bij het ministerie van Binnenlandse Zaken.

Hij keerde terug naar het burgerleven en keerde terug naar het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Geoffroy de Courcel, lid van de Raad van de Orde van de Bevrijding sinds januari 1944, was vervolgens Eerste Raadgever in Rome (1947-1950), vervolgens afdelingshoofd, vervolgens directeur van bilaterale overeenkomsten in 1951 en, in 1953, directeur van Afrika-Levant.

In 1954 was hij directeur-generaal Politieke en Economische Zaken bij het Ministerie van Marokkaanse en Tunesische Zaken en het jaar daarop permanent secretaris-generaal van Nationale Defensie.

Geoffroy de Courcel, permanent vertegenwoordiger van Frankrijk bij de NAVO-Raad in 1958, was toen secretaris-generaal van het presidentschap van de republiek (1959).

Buitengewoon en Gevolmachtigd Ambassadeur in Londen vanaf 1962, werd hij verheven tot de waardigheid van Ambassadeur van Frankrijk in 1965.

Secretaris-generaal van het ministerie van Buitenlandse Zaken in 1973 en ambtshalve lid van de Atomic Energy Committee (CEA), was hij lid van de Franse delegatie naar de 29e zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 1974.

In 1977 was Geofroy de Courcel de vertegenwoordiger van de staat in de raad van bestuur van de Compagnie française des Pétroles (mandaat vernieuwd in 1980) en in 1978 was hij ook voorzitter van de vereniging Frankrijk-Groot-Brittannië.

Hij ging in september 1978 met pensioen, was toen voorzitter van de Franse afdeling van de Frans-Britse Raad en vervolgens lid en vicevoorzitter van de Diplomatic Archives Commission.

In oktober 1984 werd hij verkozen tot voorzitter van het Charles de Gaulle Instituut.