Periode:

Tweede Wereldoorlog (1939-1945)

Rang:

Lieutenant (1e Luitenant)

Eenheid:

Royal Engineers

Toegekend op:

28 juni 1945

Aanbeveling:
In Birma, in de middag van 21 maart 1945, was Lieutenant Raymond ondercommandant van een kleine patrouille die optrad in combinatie met een groter detachement van een speciale eenheid die tot taak had inlichtingen in te winnen en een afleidingsmanoeuvre uit te voeren in het gebied rond Taungup door vijandelijke posten aan te vallen en op te ruimen, ongveer 64 kilometer voor een Indiase infanteriebrigade uit die optrok langs de weg van Letpan naar Taungup.
De patrouille werd aan land gezet op de zuidelijke oever van de Thinganet Chaung en trok ongeveer 8 kilometer het gebied in dat door de vijand werd bezet met talloze versterkingen en geschutsopstellingen. Terwijl ze het dorp Talaku naderden en over een stuk open terrein trokken, kwamen ze onder zwaar vuur van een goed ingegraven vijandelijke eenheid op een beboste heuvel. Lieutenant Raymond viel onmiddellijk aan in de richting van het vuur. Toen hij de heuvel begon te beklimmen werd hij in zijn rechterschouder geraakt maar hij negeerde de wond en klom verder de heuvel op, zijn geweer vurend vanaf de heup. Hij was maar een paar meter verder gekomen toen een Japanner een handgranaat naar hem gooide die in zijn gezicht ontplofte waardoor hij zeer ernstig gewond raakte. Hij viel op de grond maar kwam bijna onmiddellijk overeind on danks het bloedverlies uit zijn wond, die later dodelijk bleek te zijn, bleef hij onder intens vuur zijn sectie leiden. Hij werd een derde keer geraakt door wat blijkbaar een dumdum kogel was geweest waardoor zijn pols werd verbrijzeld. Ondanks zijn derde verwonding weifelde hij geen moment maar ging door tot in de vijandelijke stelling en in de felle actie die daarop volgde, was hij grotendeels verantwoordelijk voor het doden van twee Japanners en het verwonden van een derde. De overgebleven Japanners vluchtten daarna in paniek het oerwoud in en lieten de stelling aan ons samen met veel uitrustiing. De stelling zelf was goed versterkt met schuttersputjes en kleine bunkers en zou uiterst sterk zijn geweest als de aanval niet met grote vastberadenheid was doorgezet onder leiding van Lt. Raymond.
Diverse andere mannen waren ook gewond geraakt tijdens de actie en Lt Raymond weigerde zelf iedere behandeling totdat de anderen waren verzorgd; ondanks de ernst van zijn verwondingen stond hij erop naar het landingsvaartuig terug te lopen, voor het geval dat het behandelen van zijn wonden en zijn afvoer de terugtrekking van de patrouille in gevaar zou brengen. Pas nadat hij ongeveer 1,5 kilometer had gelopen zakte hij in elkaar en moest zich toen wel laten dragen op een geïmproviseerde brancard. Zelfs toen moedigde hij nog steeds de andere gewonden aan met zijn opgestoken duim en ongetwijfeld hielp hij hem opgewekt te blijven en luchtig te doen over het effect van hun verwondingen totdat ze het landingsvaartuig bereikten. Kort daarna bezweek hij aan zijn verwondingen.
De uitmuntende moed, opmerkelijk uithoudingsvermogen en kracht van Lt Raymond die hem ervan weerhielden in te storten, hoewel hij dodelijk gewond was, vormden een inspiratie voor allen en waren een belangrijke factor bij de verovering van de versterking. Zijn zelf-opoffering door behandeling van zijn eigen verwondingen te weigeren, redde ongetwijfeld de patrouille omdat die zich daardoor kon terugtrekken voordat de Japanners verse troepen van naastgelegen posities konden inzetten voor een tegenaanval.

Bezichtiging Victoria Cross in het Royal Engineers Museum in Chatham, Groot-Brittannië .