Japanse Mijnenvegers van de W 17-klasse (1935)

Van de oorspronkelijk zes geplande W 13-klasse (1933) mijnenvegers, werd het ontwerp voor de bouw van de laatste twee schepen, W 17 en W 18, volledig herzien, waardoor deze twee schepen eigen technische specificaties kregen. De stabiliteit werd verbeterd en de boeg kreeg een iets andere vorm. Alleen de W 17 overleefde de Tweede Wereldoorlog en werd in 1948 gesloopt.

W 18 Bron: Imperial Japanese Navy - The Maru Special No.50 Japanese minesweepers and landing ships

De W 13-klasse mijnenvegers, ook wel Dai Jusan Go-gata Sokaitei, was een klasse mijnenvegers, ontworpen als verbeterde versie van de W 1-klasse (1923) mijnenvegers. De klasse zou aanvankelijk bestaan uit zes schepen, allen besteld onder het Maru 1 Keikaku (1e Maritieme Bewapeningen Aanvulling Programma). Bij het ontwerp van dit I3A project kregen de schepen een slankere romp dan de W 1-klasse, maar met dezelfde bewapenings- en technische specificaties. In navolging van het Tomozuru-incident, bleken de schepen echter topzwaar in zwaardere weersomstandigheden. Op dat moment waren vier schepen gebouwd of in aanbouw en besloot met het ontwerp voor de laatste twee schepen volledig te herzien. Deze twee schepen werden gebouwd als W 17-klasse (1935) met als projectnummer I3B.^[1]

Bij het herontwerpen van de W 13-klasse tot de nieuwe klasse W 17, werd het formaat van de schepen licht aangepast doordat een andere boeg werd toegepast. Tevens werden twee geschakelde Kampon turbines ingebouwd. De 72,50 meter lange en 7,85 meter brede schepen kregen met een waterverplaatsing van 587 ton een diepgang van 2,50 meter. Zowel de turbines als de boilers waren nu van Kampon en met twee schachten kon elk van de machines 3.600 shp genereren waarmee een snelheid van 19 knopen (35,2 km/u) bereikt kon worden. Met een kruissnelheid van 12 knopen kon net als de W 13-klasse 4.800 km worden afgelegd. DE 94 bemanningsleden hadden de beschikking over dezelfde bewapening als de W 13-klasse, twee stuks 120 mm L/45 geschut, twee stuks 13,2 mm luchtafweergeschut, 18 dieptebommen met twee Type 81 dieptebommenwerpers. Voor het vegen van mijnen waren twee paravanen beschikbaar. Voor het leggen van mijnen konden 40 Mk 5 mijnen worden meegevoerd. Beide schepen werden in 1944 ontdaan van hun mijnenveeginstallatie en werden uitgerust met vijf stuks 25 mm Type 96 luchtafweer en 36 dieptebommen.^[2]

De W 18 (1935) ging op 26 november 1944 verloren bij Hainan tijdens een luchtbombardement. De W 17 overleefde de Tweede Wereldoorlog, werd op 20 november 1945 buiten dienst gesteld en op 1 september 1948 gesloopt.

Noten

1. Gogin, 2021, pag. 183
2. Gogin, 2021, pag. 183