Nederlandse Onderzeeboot Hr. MS. K XVII

De K XVII kwam in 1933 in dienst en werd in Nederlands-Indië ingedeeld bij de Onderzeeboot Divisie I. Het schip ging op 21 december 1941 verloren in een Japans mijnenveld.

Bij de scheepswerf Fijenoord in Rotterdam, werd op 1 juni 1931 de kiel gelegd van bouwnummer 323, de latere onderzeeboot Hr. Ms, K XVII. Het schip werd op 26 juli 1932 te water gelaten en op 19 december 1933 in dienst gesteld. Op 7 januari 1935 vertrok het schip in gezelschap van Hr. Ms. K XVI naar Nederlands-Indië. De schepen kwamen op 26 maart 1935 aan in Padang op Sumatra.^[1]

Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Nederland in mei 1940, werd het schip samen met de Hr. Ms. O 16 op escortedienst gestuurd. Dit werd gedaan omdat in de Indische Oceaan Duitse raiders waren gesignaleerd en de Nederlandse koopvaart beschermd diende te worden.

K XVII nog in Den Helder Bron: Ministerie van Defensie

Op 1 december 1941 werd de Onderzeeboot Divisie I, waartoe zowel de Hr. Ms. K XVII en de Hr. Ms. O 16 behoorden, onder Brits commando geplaatst. De beide schepen kregen als thuisbasis Singapore, vanwaar ze hun patrouilles naar de Zuid Chinese Zee gingen uitvoeren. De schepen dienden de aanvaarroutes naar Malakka en Singapore te beschermen tegen Japanse landingsvloten. Het was een drukke periode en de schepen werden werkelijk alle kanten uit gedirigeerd. Tijdens één van die patrouilles kwam het schip, mogelijk op 21 december 1941, in een Japans mijnenveld terecht en liep het op één van de mijnen; er waren geen overlevenden (zie ook: het lot van de Hr. Ms. K XVII). Toevallig was dit hetzelfde mijnenveld, waar ook de Hr. Ms. O 16 gezonken was. Mogelijk was dit het mijnenveld dat op 6 december 1941 was gelegd door de Japanse Tatsumiya Maru.^[2]

In 1978 werd het wrak van een Nederlandse onderzeeboot ontdekt, nabij Tioman, Malakka. Een expeditie in april/mei 1982 wist het wrak te identificeren als dat van de Hr. Ms. K XVII. In 2019 bleek bij onderzoek dat het wrak verdwenen was.

Noten

1. Gogin, 2021, pag. 99
2. Gogin, 2021, pag. 99