Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak behaalden de Asmogendheden grote, verbluffende successen. Duitsland wist Frankrijk te verslaan en de Britse strijdkrachten van het vasteland van Europa te verjagen. Japan bracht de Verenigde Staten een enorme klap toe tijdens de aanval op Pearl Harbor. Toch wisten de tegenstanders van de Asmogenheden zich te herstellen, terug te vechten en de eindoverwinning te behalen. Maar hoe kan deze kentering verklaard worden? Lag dit aan de codebrekers? Aan de T-34 tank van de Sovjet Unie? Aan de Spitfires van de R.A.F.? Paul Kennedy probeert in zijn nieuwste boek hiervoor een diepgaandere verklaring te vinden.

Kennedy (geboren in het jaar dat de Tweede Wereldoorlog ten einde kwam) is een Britse historicus die woont en doceert in de Verenigde Staten. Hij geeft colleges aan de universiteit van Yale. Zijn specialiteit is strategie, waarover hij jaarlijks ook speciale colleges geeft. Daarnaast heeft hij sinds 1972 een flink aantal boeken gepubliceerd. Zijn bekendste uitgave is zonder meer “The rise and fall of the great powers”, verschenen in 1988.

Als specialist op het gebied van strategie probeert Kennedy duidelijk te maken hoe het mogelijk was dat de geallieerden het tij wisten te keren in de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot wat sommige films en boeken lijken te suggereren, wil hij duidelijk maken dat niet één land, persoon, campagne of wapen de oorlog kon beslissen. Voor een kentering in een dusdanig groot en complex conflict als de Tweede Wereldoorlog moet volgens Kennedy een multicausale verklaring gezocht worden.

De auteur bestrijdt in zijn boek dus dat er een allesbeslissende veldslag heeft plaatsgevonden. Ook het argument dat de geallieerden simpelweg meer manschappen en materieel in de strijd konden werpen dan de Asmogendheden vindt hij te eenvoudig. Kennedy's kernwoorden zijn dan ook organisatie en strategie.

Wat volgt is een uiteenzetting van vijf vraagstukken die de Conferentie van Casablanca beheersten. Hier kwamen de geallieerde leiders in januari 1943 bijeen om een strategie te ontwikkelen voor het verslaan van de Asmogendheden. Kennedy beschrijft de problemen waarmee men kampte bij de slag om de Atlantische Oceaan, de luchtoorlog, het tot staan brengen van de Duitse opmars, het maken van plannen voor amfibische operaties en het uitgestrekte strijdtoneel in de Pacific. De manier waarop deze problemen overwonnen werden, wordt op een heldere manier aan de lezer uitgelegd. Daarbij besteedt Kennedy ook aandacht aan de personen en instanties die verantwoordelijk waren voor de uitvoering, zoals Captain Frederick Walker van de 2e Escortegroep die veelvuldig werd onderscheiden voor zijn rol in de slag om de Atlantische Oceaan. Dit zorgt naast een heldere, ook voor een levendige beschrijving van deze complexe vraagstukken.

“De kering van het tij” is hiermee geen overzichtswerk waarin de belangrijkste momenten uit de Tweede Wereldoorlog worden beschreven, zoals bijvoorbeeld de eerste twee boeken uit de trilogie van Rick Atkinson. Dit is een boek dat qua invalshoek gelijkenis vertoont met “Waarom de geallieerden wonnen” van Richard Overy. Het is een diepgaande analyse van de zo belangrijke periode in de Tweede Wereldoorlog, waarin de geallieerden zich herpakten en de opmars naar de eindoverwinning inzetten. Daarmee is dit een absolute aanrader voor eenieder die zich in dit omvangrijke vraagstuk wil verdiepen.