Paasdag, 1941. In een verlaten deel van de woestijn staat een eenzame Italiaanse tank M13/40 verdoken in een rivierbedding. In het voertuig zitten drie Britse soldaten en een Amerikaanse sergeant. Deze laatste is tevens het hoofdpersonage van de roman.
De drie soldaten hebben nauwelijks gevechtservaring opgedaan. Eén van hen komt nog maar vers van de opleiding. Ze rekenen nu voornamelijk op hun sergeant, die de gruwelen van de Spaanse Burgeroorlog heeft meegemaakt en daar zijn eerste oorlogservaring heeft opgedaan. Ze verwachten dat hij hen veilig door de woestijn leidt, terug naar de Britse linies. Waar deze liggen, weten ze echter niet.
Wat ze wel weten is dat ze twee weken geleden nog tot de 2de pantserdivisie behoorden. Dat deze divisie finaal uiteengeslagen is bij het eerste contact met Rommel’s Afrika Korps. Dat de restanten hun heil hebben gezocht in de vlucht, daarbij achternagezeten door de Duitsers. Ze beseffen dat het in Afrika een volledig andere oorlog zal worden, nu de Duitsers ten tonele zijn verschenen. De overwinningen tegen de Italianen waren makkelijk te behalen en eigenlijk geen vuurdoop te noemen. De Duitsers hebben superieur materiaal en voorzieningen, maar zijn bovenal kwalitatief beter geleid en getraind dan de Italianen. Maar eerst moeten ze bij hun linies geraken.

Het verhaal vertelt zich bij monde van de sergeant, Peter. Hij is als Amerikaan een bijzonder geval in deze oorlog, want de Amerikanen zijn immers nog niet in de oorlog. Hij heeft zich vrijwillig aangemeld, uit overtuiging iets te kunnen doen tegen het fascisme. Hij vocht reeds in Spanje, waar hij de revolutionairen hielp in hun strijd tegen de nationalisten (en het Condor legioen). Hij kent de Duitsers en hun methode. Deze ‘Spaanse les’ heeft hem gehard en klaargemaakt voor de oorlog.
Reeds vanaf het begin van het boek komen ze in contact met twee Italiaanse Autoblinda’s. Ze kunnen deze makkelijk uitschakelen en na hen van hun voorraden afhandig te hebben gemaakt, zetten ze hun tocht verder. Water en mondvoorraad hebben ze nu genoeg. Nu is het maar te hopen dat hun tank hen zover kan dragen.
Er doemen echter nieuwe problemen op, namelijk een Duitse voorraadkolonne. Ze kunnen deze overvallen en totaal vernietigen, waarbij ze echter een gesneuvelde tellen. Hun schutter werd geraakt door geweervuur. Als ze zich echter verder begeven op hun weg, komen ze versterking tegen. Twee Indiase soldaten kruisen hun pad, tezamen met twee gevangen Duitse officieren. Na enige problemen met het oorlogsrecht en vliegtuigaanvallen zijn ze echter van deze Duitse last verlost. Ze kunnen hun weg voortzetten, die echt een lijdensweg geworden is nu ze gehoord hebben dat het Britse leger verder teruggetrokken is dan verwacht. Gelukkig houdt Tobroek nog stand, hoewel het omsingeld is. Peter zal dus een manier moeten vinden om door de Duitse omsingeling te breken. Hij staat opnieuw voor een moeilijke uitdaging en het belooft nog spannend te worden of hij wel aan deze opgave kan beginnen, of hem op weg naar Tobroek niets overvalt. Want zo komen ze plotseling voor de restanten van een konvooi dat na de vernietiging van de 2de pantserdivisie geprobeerd had om te vluchten, maar onderweg door 88’ers vernietigd was.

Een boek dat de gruwelen van de woestijnoorlog uitbeeld. Vanuit de positie van ‘het slagschip van de woestijnoorlog’, namelijk de tank. De uitgestrekte woestijn was ideaal voor gemotoriseerde (en dus gepantserde) oorlogvoering. Maar wat als men afgezonderd raakt op deze zee?
De schrijver weet de ervaringen van de woestijnoorlog af te wisselen met korte flashbacks naar Peter’s belevenissen in Spanje. Deze was daar door de hel gegaan en kan dankzij de opgedane ervaringen zijn bemanning voor erger behoeden. We zien twee soorten van oorlogvoering gecontrasteerd worden, maar ook worden de gelijkenissen prachtig weergegeven. Oorlog is een gruwelijke, afgrijselijke, puur menselijke zaak. Toch blijft er een sprankeltje hoop in het boek over. De auteur ziet niet alles zwart-wit in en laat zien dat ook bij de vijand eervolle naast eerloze mensen staan.